|
| |
| |
| |
Lof-dicht tot den H. Liborius.
DEught-begaefde, Christen menschen,
Die Godts eer, en lof bemindt,
Komt met my eerbiedingh wenschen
Aen des Heeren Heyl'ghen Vrindt.
Aen Liborius vol deughden,
In dit Boeckxken voor-ghestelt,
Tot ziel-stichtelycke vreughden
Van elck deught een Sinne-belt.
Als een Morghen-ster vol luyster,
Blinckt hy in den dagheraet,
Door de Nevels, door het duyster
Van den onghebonden staet.
Duyvels-rotsen, Wereldts-klippen,
Heeft hy in syn jeught ghemeydt,
Wetende den lust t'ontslippen
Op het Schip van Suyverheydt.
Blinckt hy als een Volle Maen,
In het goddelyck behaghen
Wordt al syn bedryf ghedaen.
| |
| |
Die hem hooren, sien, oft kennen,
Worden soo door hem ghesticht,
Dat s'hun al tot deughden wennen,
Die van hem zyn onderricht.
Soo dat hy ghelyck de Sonne
Is klaer-blinckende van glans,
Waerom wy hem roemen konnen
't Voorbeeldt van de wyse Mans.
Door syn kloeck, en vierigh preken,
Soo diepsinnigh, soo vol kracht,
Dat hy kost de herten breken
Van die op syn woorden acht.
Ghelyck als tusschen de Wolcken
Blinckt den schoonen Reghen-Boogh,
Soo verweckt hy by de Volcken
Tot syn aensien ieders oogh.
Door de mildelycke gaeven,
Die hy aen den Armen sent,
Opent hy des Hemels Haeven,
En door-schynt het Firmament.
Als een roode Bloem der Rosen,
Bloeyigh in den Somer-tydt,
Quam syns deughdens naem te blosen
In den glans van Heyligheydt.
Al syn wercken spoedigh groeyen
In 't Gheloof, en vaste Hoop,
Even als de Lelien bloeyen,
Staende by den Water-loop.
| |
| |
Abraham hadd' vier Autaeren
Voor den Heere op-ghemaeckt,
Maer ghy doet ons openbaeren
Dat u liefde stercker blaeckt.
Seght Libori, magh ick swyghen
Dat-men voor waerachtigh houwt,
Sou 't Gheloof geen wasdom kryghen,
Als ghy soo veel Kercken bouwt?
Seventhien des Heeren Tempels,
Door u sorghen zyn ghesticht,
Godts Prelaeten tot Exemples,
Waer in brandt Godts liefdens-licht.
Noch veel weerde Godts Autaeren,
Zyn van hem in staet ghestelt,
'k Denck wel ofter hondert waeren,
Wirdt het promptelyck ghetelt.
Magh ick dan niet wel beroemen,
Dat ghy als den Wieroock zyt,
Die veel beter rieckt als Bloemen,
Heele nachten, gantsche daghen,
Als ghy blyft tot Godts behaghen
Seer stantvastigh in 't Ghebet.
Soo en kan ick dan niet faelen,
Noem ick u een Vat van Gout,
Dat ghestelt staet in de Saelen,
Daermen deught besloten hout.
| |
| |
Groeyende ghelyck d'Olyven,
Wiens vruchten zyn soo milt,
Dat sy tot een Voetsel blyven
Van al diese plucken wilt.
Dit hebt ghy door wonder wercken
Als m'in Vranckryck kan bemercken,
Daer ghy levend' hebt ghewoont.
Alwaer soo veel krancke zielen
Door de Olie van u deught
Haere saligheydt behielen,
En ghesonde herten-vreught.
Sterck in 't duyvels overwinnen,
Vyt-muntenden Ceder-boom,
Kloecken dwingher van u sinnen,
Die het vleesch hiel in den toom.
Een Cypres-boom hoogh verheven,
In u leven, naer u doodt,
Tot een kenteecken ghebleven
Van de gheen die zyn in noodt.
Naer dat Godt hadt laeten scheyden
V reyn ziele uyt het lyf,
Heeftmen Vranckryck doen beleyden
Binnen Mans daer ghy voor desen
Weerdigh Bisschop waert ghestelt,
Moet ghy doodt den Trooster wesen
Van die Godt u hulp bevelt.
| |
| |
Boeren, Borghers, edel Heeren,
Kinders, Dochters, Vrouwen, Mans,
Daer syn lichaem rust by Mans.
Ieder komt hier hulp versoecken
Voor 't Graveel, en voor den Steen,
Van veel vremde wereldts hoecken
Komen Krancken op de been.
Tot het jaer acht hondert dertigh
Ende ses was daer syn Graf,
Als Godts gunst was soo bermhertigh,
Dat hy dit oock elders gaf,
Als Louys godtvruchtigh Keyser
Dit naer Paderborn vervoert,
Daer nu menigh vremden Reyser
Hem ter bevaert henen roert.
Maer den boosen Deughden-hater,
Den Vervolgher van Godts eer,
Den verdoemden helschen Sater
Wilden hier syn rust niet meer.
Want in d'ongheruste tyden
Van den Keyser Ferdinandt,
Als-men d'Oorlogh sach beryden
Door het Ryck van 't Duytsche Landt.
Heeftmen dese heyl'ghe Beenen
Gaen verstooren van haer rust,
En de Goude Kas met eenen
Wegh gherooft naer hunnen lust.
| |
| |
Doende van dees Goude Plaeten,
Munten gierigh twistigh gelt,
't Welck veel beter waer ghelaeten
In Godts Tempels eer ghestelt.
Bruynswyckx Hertogh boosen Soone,
Dullen Bisschop by ghenaemt,
Stelt op 't ghelt syn Wapens-kroone,
Met een Schrift dat niet betaemt.
In een vuytste eenen Deghen,
By den naem van Christiaen,
Vrindt van Godt, en Papen teghen,
Sachmer op gheschreven staen.
Wat ghebeurter in dees saecken,
Letter vry op Christen Vrint,
Door de goddelycke wraecken
Wordt syn rechten arm verslint.
Die bedreven had dees schennis,
Heeft den Heere soo ghestraft,
Dat hy is gheraeckt tot kennis,
En dees Beenders van hem schaft.
Sentse weder tot de handen
Die dees weerde Heyl'ghe Panden
Weer ontfinck met blyden sin.
Paderborne kryght weer omme
Waer door weder is bekommen
Troost, en welvaert van dees Stat.
| |
| |
Duysent wonderlycke dinghen
Zyn van desen Heylighen Vrindt,
In het licht noch voort te bringhen,
Die ghy voorts in 't Boeckxken vindt.
Maer hier wil ick u beweghen,
Dat ghy desen Heyl'ghen viert,
Wiens Beenders wy verkreghen,
En tot Brussel zyn ghestiert.
Door den Heere van de Wouwer,
Die van Haeren wordt gheseydt,
Groot Beminner, en Behouwer
Van des Heyldoms weerdigheydt.
Die dees Beenders heeft gheschoncken
In de Kerck van Sint Lauwreys,
Laet ons liefde daer ontfoncken
Als een Goddelyck Forneys.
In de Liefde van Godts Vrinden,
Om te eeren vroegh en laet
Daermen kan Godts hulp bevinden,
Die ons menschen komt te baet.
Op dat wy met deught vercieren
Looft Liborius vol weerden,
Grooten Bisschop, Heyl'ghen Man,
Wilt doch ons Ghebedt aenveerden,
Dat het Godt behaghen kan.
| |
| |
Dat wy met een sterck betrouwen
Vast ghelooven, dat ons hert
Nimmermeer en magh verflouwen,
Als tot Godt ghedreven wert.
En verlost ons van de quaelen,
Van den Steen, en van 't Graveel,
Op dat wy door u behaelen
In den Hemel een goet deel.
Deught in 't leven, troost in 't sterven,
In Godts dienst een bly ghemoet,
Op dat wy door u verwerven
Naer het suer het hemels soet.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij