Henry en Louize

Eerste deel

[p. 282]

Vijf-enzestigste brief.
Madelon aan Jeannette.

Ma Chère!

Lange brieven, waerdige jeannette! moet gij nooit van mij verwachten - non - non, daar houdt madelon niet van - en ook niet om ze te leezen.

Ik ben zo melancolicq - zoo naar, dat mijn frederik - mon chèr Ami - mon esperance - mon tout, mij verlaaten heeft. - Ah! ma bonne jeannette! hij is weg - ik heb niets van hem dan eenige weinige regelen schrifts, waaraan ik hem herkennen kan. - ô! Wat was ons afscheid teder - ja, zielroerende om aan te zien. - Zijn laatste woorden vergeet ik nooit - en de toon, op welken hij die sprak, is in mijne gehoorvezelen voor altijd opgeslooten. - Zeg wat gij wilt, jeannette! onze amours zijn wel oprecht - spot zoo veel gij kunt goedvinden. - madelon is boven dit alles verheven. - Als zij frederik maar mag beminnen dan is al het overige niets voor haar. - Ik heb hem tot aan de stoep uitgeleid. - Adieu! ma Belle! je vous aime - je vous

[p. 283]

adore - denk toch altijd aan mijne tederheid. - Adieu! met drukte hij de laatste kusch op mijne lippen, en was ijlings verdweenen - mijne oogen staarden hem beweegingloos na - ik keerde, als uit eene bedwelming gekomen, te rug, toen ik hem geheel miste. - De Podagrist heeft mij al gevraagd wat mij schort. - Pardonnez moi, Monsieur! - een weinig verkoud in het hoofd, daarom zijn mijne oogen gezwollen - anders geniet ik une bonne fanté. - - -

Houd gij het met uw Ouden - het is mij wel - ik wil geen gouden Horlogie voor een St. Nicola's geschenk hebben - ik verkies veel liever een Coeur dat mij deugdzaam bemint. - Ik bemin mijn frederik meer dan al de schatten van Peru. - -

Adieu, lieve jeannette!

Je suis toujours vôtre fidelle Amie,

madelon!