Henry en Louize

Eerste deel

[p. 466]

Honderd elfde brief.
Frederik aan Henry.

Braave Kameraad!

Uwe brieven hebben mij veel verdriet aangedaan. - De vlugt van louize baart mij groote verwondering; - doch, zoo als gij, te recht, aanmerkt, het is de gewoonte van frederik niet, dat, als hij eens iemand hoogachting toedraagt, hij, zonder reden, die achting zou verminderen; en ingeval ik zulks deed, zou de reden daartoe zoo klaar als de zon aan mijne oogen moeten schijnen; want, om mij door anderen [t]e laaten inneemen, daar heb ik mij kwalijk bij bevonden, en dus begrijpt gij, dat ik nooit iemand ongehoord zal veroordeelen. - Hoor, heintjen! ik blijf bij mijn gevoelen, dat cecilia u tegen elkander heeft opgeruid, omdat zij gaerne met mijn vriend naar bed wilde gaan. - Uw gedrag omtrent louize gehouden, heeft mij, van het begin der krakeelen af, tegengestaan; dus, zoo het lieve meisjen al eens met haar wil is weggevoerd, dan nog zijt gij, in mijn oog, er de oorzaak van - en zoo het eens blijkt, dat men

[p. 467]

haar geweld heeft aangedaan, welke verwijten zal henry dan zich zelve doen, daar de gevoeligheid van zijn hart zoo groot is, en hij waare sentimenten van eer en deugd in zijn hart koestert. -

Ik herlees daar het laatste gedeelte uwes briefs. - Ik wil u niet berispen, mijn eerlijke vriend! maar u veel liever beklaagen. - Arme man! wat zijt gij blind geweest! - Hoe leidt.men u bij den neus om! - 't Is onbegrijpelijk dat het fijn verstand en juiste oordeel mijn vriend, in het gevecht, geheel verlaaten hebben. - Wat! zaagt gij niet dat cecilia uw aanzoek verwachtte? - en zoo ja, is dat openhartig, u met die malle antwoorden aftezetten? - Vriend! gij pleegt zoo zeer op rondborstigheid gesteld te zijn - en die vooral in uwe Reisgezelinne, op het pad des levens, te zoeken. - Wel nu - denkt gij die gevonden te hebben? - Indien cecilia waarlijk de vriendin van louize was, dan moest zij hendrik alléén daarom bedankt hebben; want, zoo als het meisjen wel te recht aanmerkt, ieder, die verstand heeft, zal haar verdenken, dat zij uwlieder scheiding heeft bewerkt - en al was zij onschuldig, zulke betichtingen zijn evenwel grievend. -

hendrik! hoe meer ik mij uwe voormaalige liefdensbelijdenis herinnere, hoe meer reden ik vinde om u van ligtzinnigheid te beschuldigen. - 't Is waarlijk of gij bang waart, dat er een Placaat tegen het huwelijk zou uitkomen, en gij daarom in de voorbaat wildet wezen; - want, be-

[p. 468]

denk eens, slechts vier dagen na het vertrek van louize reeds aan een ander verbonden - beste vriend! kan er dat door?? -

Ik ben heden in het Koffijhuis geweest, en hoor, als wat nieuws, dat de Ritmeester raub met een rijk meisjen, doch minderjaarig, is doorgegaan; - zoo dit waarheid is, dan wil ik een jaar tractement houden, dat louize, tegen wil en dank, ontvoerd is, door dien tweeden lovelace. - Uit nieuwsgierigheid, en te gelijk om u, dien aangaande, iets te melden, ben ik deezen namiddag bij den Ritmeester edelheim geweest, die, weleer, onder de Keizerlijken diende, en hoorde daar eene zoo volledige beschrijving van den persoon van raub en deszelfs karakter, dat ik u niet anders dan beklaagen kan. - Edelheim kent hem zeer wel - zij hebben samen den laatsten Beijerschen oorlog bijgewoond, en stonden met hunne Regimenten meest altijd op dezelfde distance van elkander; mits het onderscheid tusschen Huzaaren en gereguleerde troepen in acht neemende. - Edelheim zegt rond uit, dat hij een allerslechtst kaerel, maar een goed Huzaaren Officier is, die geene ondeugden, hoe groot, schroomt uitteoefenen. -

Dierbaare vriend! ik neem altijd het sterkst belang in uw geluk - maar nog meer in het braaf gedrag mijns eenigen vriends. - Nu de zaaken zoo verre gekomen zijn, gedraag u als een man. - Onderzoek ten spoedigsten, of cecilia ook (zoo als ik mij zeker verbeeld) de handen gehad heeft, in het gereezen misverstand, tusschen u

[p. 469]

en de bekoorelijke louize. - Gij hebt nu de schoonste gelegenheid om dit te ontdekken. - Een meisjen, die mint, kan niet veinzen tegen den liefling van haar hart. -

Zoo zij ulieden deeze pots gespeeld heeft, dan kan cecilia ook niet klaagen, wanneer gij, hiervan overtuigd zijnde, haar aan de wroeging van een beschuldigend geweeten overlaat; want dan verdient zij niet dan elks verachting. - Nu, vriend! volg deezen raad, en gij zult er u wel bij bevinden; want louize is onschuldig - dit veronderstel ik zeker - en zij is evenwel uwe Bruid - uwe Bruid voor 't oog van God geworden! -

Nu - vaarwel! - Ik reikhals na uw antwoord; en zal nooit ophouden te zijn, met de oprechtste vriendschap,

Uw Broeder,

frederik.