Den echo des weerelds. Deel 2

Een vrolyke Missive van Robert Sans Foy, aan Mevrouw Ligt over der Heyde.

Heb je wel ooit met Aandacht den Almanak ingezien, Mevrouw? Dat is een simpele Vraag, zul je zeggen. 't Is waar, maar laat me eens uytspreeken. Daar staat doorgaans een zot Prentje in den Almanak, verbeeldende een naakt Kaerel met ons Heer weet hoe veel Quctsuuren in 't Lyf. Wel en wat dan? kom je weer om te roepen. Wel die Man ben ik, Mevrouw, die Kaerel is het Konterfytsel van uw Dienaar, die door dat Hoerewicht Kupido met zo veel Schigten is geborduurt, dat hy 'er uyt ziet.... laat eens kyken als wie.... gelyk als uw Speldekussen. Maar daar heb je nog de geheele Laading

[p. 12]

van myn Rampen niet, Mevrouw, want uw Oogen hebben my nog slimmer behandelt als Kupido, en dat zal ik goed maaken door myn jongste Avontuur. Gisteren nacht stont ik als den Gek te Starrekyken onder uw Vensters, zo heet en ze vol Vuur, gelyk wy altyds voorgeeven te zyn, en ik buytelde hals over hoofd in uw Vyver, waar in ik Siste, gelyk als den rooden yzeren Bout eens Soudeerders. Het was een Bouloneesche Sausys gewaagt tegens een Deventer Koek, dat ik niet verdronk, want uw Volk dat me zou redden, liet me in de Pekel steeken, en viel aan 't grabbelen na allerley soort van gekookte Visch, die 'er zo abondant te grypen was, als Diepwatersche Bokking in de Vasten. Kan uw deeze beweeglyke Omschryving niet verzagten, kan ik daar langs op zyn Saturnyns het Steen van uwen Boezem niet kneeden, dan ben ik onwaardig my te subscribeeren,

Mevrouw,

Uw gekookten Slaaf.

Hoe Ouder hoe Warmer.