Den echo des weerelds. Deel 2

[p. 401]

No. 51

Maandag, den 6. October 1727.

- - Illa se jactet in aula.

Virg. l. 1.

DAt men op Wagens en in Schuyten vreemde Ontmoetingen heeft, is een gemeen spreekwoort, wiens weezendlyke waarheyt wy zullen bewyzen met de vrolyke Beschryving van een Yrs Edelman, by den Echo des Weerelds ontmoet in de Ochtenschuyt van Leyden op's Gravenhague, op den negende van de Herftmaand, deezes loopende jaars duyzent ses hondert zeven en twintig.

Ik zag een Heerschap (zegt den Echo) met een bedrukt air in de Trekschuyt nederdaalen, die vry veel overeenkomst had met een Ridder van de ronde tafel, volgens de oude houtsnee plaat, en die alle die ongemeene Qualiteyten scheen te hebben, waar van de fatsoenlyke Luyden walgen. Hy glom op zyn linnen en op zyn

[p. 402]

wollen als een mande met oortjeskaerssen, waar van 'er den franschen Kok in de Pylsteeg een verorbert om den derden dag, en dat alleenlyk als'er een byzondere aandacht wort vereyscht in het frikasseeren van een schotel met groene Kikvorschen. Hy rook zo lieflyk als het middernachts water van een oude spaansche Gouvernante, na het eeten van een paar bossen Aspersjes; zynde hy daarenboven noch wel zo rykelyk bedekt met stof en asche als het Servetsteegs-Keukenspit van Vader Jeremias. Zyn adelyke tronie stont zo vrolyk als die van een kastilliaans Bezetteling in het Kasteel van Antwerpen, die middagmaalt op de Hoop, die avondmaalt op de Verwachting, en die daags daar aan ontbyt op de Voorzienigheyt. Daarenboven scheen hy zo mildaadig als een ryke Gierigaart, zo oprecht in zyn handel en wandel als een lydende Podagrist, en zo geciviliseert te zyn als een Kropbroeder van de Alpsche gebergtens. Die Kavalier posteerde zich in de gestalte van mea Culpa, half overend en half geboogen, vlak tegens over my, en na dat hy my in onvergeeflyk Nederduyts had gewenscht, dat ik tot aan myn dood toe mogt leeven, vroeg hy, of ik de Engelsche taal verstont? Ik andwoorde van Ja, dat ik die Spraak verstont en ook sprak, en daar op ontgonnen wy een niet onvermaakelyke Conversatie.

Hy zey een Yrs Edelman te zyn, doch beter gegoed in Bloed als in Zilverlingen, waar door hy wel zo bekwaam was tot een Herftbeuling, als tot een Lombard straats Kassier. Hy voegde'er by, dat hy den Ridder van St. Joris had aangekleeft als een Vlieg, van den Honigpot van zyn Kinderwieg, tot aan den Yzerwinkel van zyn Dooling; doch dat hy zo ryk te rug keerde na zyn adelyk slot, gesticht in een laag moeras, als hy'er zyn reys uyt voortzette om te gaan doolen. Ik vroeg hem, hoe dat een Yrs Edelman was geequipeert, als hy de Moerassen verliet, om te gaan vagabondeeren, by den Adel gedoopt, de Fortuyn op te loopen? en op de lekkere belofte van hem op eenige speetjes afrikaangeele Paling te zullen trakteeren op den Leydschen Dam, wiert hy gezeggelyk, en hy liet zich aldus hooren.