|
| |
| |
| |
Ad somnum.
Elegia.
Somne, quies animi, curarum, Somne, levamen,
Et primus placidos inter habende Deos:
Seu prope Cimmerios tua te tenet aula jacentem,
Seu legis in tenera molle papaver humo:
Seu geminas aperis vulvas, habituraque mittis
Somnia, seu mittis non habitura fidem:
Huc ades, et tacitis allabens leniter alis,
Nostra soporifera lumina tange manu.
Decubui: sed enim multo jam tempore noctis
Sum vigil, et lasso corpore: Somne, veni.
Eja age, Somne, veni; nec enim tibi causa morandi est:
Si qua foret, certe conscius ipse forem.
Nam neque, quas colimus, Terror circumvolat aedes,
Nec sedet ante fores anxia Cura meas.
Nec tibi trux Boreas, nec turbidus obstrepit Auster.
AEolius clausum carcer utrumque tenet.
Nec canis ad limen, nec sub trabe garrula Progne:
Garrula jam Progne, jam tacuere canes.
Nunc etiam nox alta favet, nunc humidus aër,
Lunaque somniferis humida rorat aquis.
Vicinis tantum foliis immurmurat aura,
Et rivus tremulae lene susurrat aquae.
Somne, veni: cristata cadet tibi caesa volucris:
Spargentur pennae lacte meroque tuae.
Ipse seram tenerum placita tibi nocte papaver,
Unde tuis nectam serta gerenda comis.
Ipse tibi laudes, votivaque carmina solvam:
Tu modo ne desis laudibus ipse tuis.
| |
| |
Tu reparas vires, reddisque laboribus aptas:
Tu sistis lacrymas, aegraque corda levas.
Quod neque divitiae possunt conferre, nec aurum,
Quod nec honor, titulis omnibus, ipse potes.
Tu curas circum regalia sceptra volantes,
Et procul invisos cogis abesse metus.
Tu saevas acies tota cum viribus ira
Exuis, et melius quolibet hoste domas.
Quaque venis, secura Quies comitatur euntem:
Illa est grata tuae causa, comesque viae.
Illa (nec invideo) per te tot millia mulcet:
Cur non sum de tot millibus unus ego?
An, quia fortunata patent tibi limina regum,
Te pudet in parva pauperis esse domo?
Saepe tamen magni subiere mapalia Divi:
Te certe tenues constat amare casas.
A tibi dilectis quid te, precor, aedibus arcet?
Et tua cur sine te tempora noctis eunt?
Suspice; dum coelo labentia signa videbis:
Ut properem, dices, quo vocor, illa monent.
Jam sua declinat verso temone Bootes
Plaustra: tuas tardus vincet an ille moras?
Fallimur? an cecinit? non fallimur: audio: rursus
Vicinae cecinit nuntia lucis avis.
Ut puto, lux instat: quid adhuc, ô lente, moraris?
Jam tua praetereunt tempora: Somne, veni!
Nil ago: blanditias, et non tibi debita verba
Perdimus, ô tenebris turpior ipse tuis.
Somne niger, nigro cui pectus concolor ori;
Ferree, nec mites inter habende Deos.
Noxia, Somne, quies, jacturaque maxima vitae:
Haec, haec sunt meritis nomina digna tuis.
Nec te commendat generis, nec gloria rerum:
Nec tibi majestas, nec decor ullus inest.
Quae peperit Furias, quaeque Umbras nocte volantes,
Dicitur haec eadem te peperisse parens.
Eumenidum frater, metuendaque mortis imago,
Sis procul, et longe lumina nostra fuge.
| |
| |
Corpora quae sternis, quid sunt nisi funera? spirant;
Hoc unum vitae, caetera mortis habent!
Mors vires, mentemque adimit. Quis mente, quis ore,
Quisve manu promptus, te veniente, fuit?
Corporibus dulcem vitae subducere sensum,
Et necis, et somni est semper inertis opus.
Saepe etiam somnus coepit, quod finxerat, esse:
Morsque fuit, species quae modo mortis erat.
Somnus in aeternam centum Argi lumina noctem
Clausit, et immerito sanguine sparsit humum.
Spes Priami Rhesus causa non occidit una:
Proditus a somno, caesus ab hoste fuit.
Quid referam Danai generos, in vulnera quorum
Somnus femineas impulit ipse manus?
Somnus amat fraudes: somno fraus usa ministro
Exitio populos, regnaque tota dedit.
Troiae, quae decimo bene se defenderat anno,
Eversae titulum quis nisi somnus habet?
Tene ego tam saevum, et toties laudare nocentem,
Et potui magnis annumerare Diis?
Cujus ope, ut perimant, ad inermia corpora semper
Inveniunt faciles ensis et hasta vias.
Haeccine sunt, quae pectoribus tu munera condis?
Hoccine, quam praefers, perfide, pacis opus?
An mentes ideo nostras curaque metuque,
Ad sua ne vigilent damna, sceleste, levas?
Jurgia crescebant, gravioraque verba parabam:
Et satis irarum, nec minus oris erat.
Hoc metuit, credo. Venit sopor, oraque pressit,
Atque impercepta lumina nostra manu.
|
|
Auteursrechtvrij