Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken
(1856)–J.F. Willems–
Auteursrechtvrij
[pagina 20]
| |
De kinderspelen.aant.Hoe meer de menschen naer het waer genoegen streven,
Hoe meer die schim ze ontvliedt.
Wil ik, Elise, u daer een klein bewys van geven?
Kom, male ik, wat my in de lente van myn leven
En vroeger is geschied.
Wanneer uw vriend nog halve woorden brabbelde
En aen den leiband henen grabbelde,
Ontbrande reeds, in de onvolgroeide borst,
Der driften vuer, der lusten dorst.
Van toen af werd hy slaef, al maekten 't hem geen menschen.
Elk voorwerp dat hem trof, was 't voorwerp zyner wenschen.
| |
[pagina 21]
| |
Hy stak zyn pollekens al uit
Naer alles wat zyn zinnen streelde,
Maer vond, al werde 't ook zyn buit,
Geen lange lust en weelde.
Als, verder nu de kleine maet
Tot hooger' kinderjaren groeide,
En hem geen leiband langer boeide,
Geloofde hy in vryer staet
Het leven dartlend door te spelen.
De blydschap lachte op zyn gelaet;
Hy speelde dagenlang op straet,
Doch leerde daer zich ook vervelen;
En altyd faelde er iets of wat,
Het geen een ander kind bezat.
(Dus heerscht de drift na 's buermans schat,
Ook al by jonge knapen.)
‘O, had ik nu een reep,
O, had ik nu een zweep,
Wat zoude ik vreugden rapen!’
Dus riep hy t'aller stond,
En bleef, met gragen mond,
Naer schyngenoegen gapen.
Allengskens sleet de lust tot spel:
De jonglingsjaren rezen;
Doch 't oude onrustig zelfgekwel
Bleef altyd ongenezen.
Hy maekte staeg een nieuwer plan,
Om nieuwe vreugd te smaken.
Weg met onnoosle speelvermaken!
De jongen waent zich reeds een man:
| |
[pagina 22]
| |
In eedler driften moet hy blaken.
Hy streeft op 't spoor der wetenschap,
Doorsnuffelt oude en nieuwe boeken,
En wil, op hoogen glorietrap,
De groene kroon der dichters zoeken.
Hy schryft en wryft, en zwoegt en zweet,
En maekt zyn jeugdig hersens heet,
Om woorden en om rymen
Op 't best aeneen te lymen.
Zyn hart is door een vreemden gloed
Van glorie overmeesterd;
De dichtkoorts woelt in merg en bloed:
Hy is geheel begeesterd.
Nu steekt hy de oorlogstromp, en dreunt van heldenmoed
Op veege legervelden,
Daer hy een talloos tal van menschen vallen doet.
Dan laet hy, wars van helden,
Den toon der veldschalmei door bosch en beemden hooren,
Of leidt den herderinnenrei ten dans,
Of volgt den zang der blyde vogelchooren,
En vlecht der lente een liefdekrans.
Doch hoe zyn drift en droom hem kwelden,
Ter gunste van de rymery,
Hy vindt geen heil op oorlogsvelden;
Hy vindt geen heil in 's herders py,
By boeren noch by helden.
Reeds lange droomde ik eenzaem,
Had dicht- noch schryvenslust,
En, waer ik ging en dwaelde,
Vond nergens troost of rust.
| |
[pagina 23]
| |
Toen zag ik u, Elise;
'k Wist de oorzaek myner pyn.
Gy waert me een reddende engel;
Ik wilde uw minnaer zyn.
Gy sloegt uw stralende oogen
Zoo minnelyk, zoo teêr,
Op de eenzaemheid des Dichters,
Des droeven Dichters neêr.
Gy waert niet ongevoelig.
Ik noemde u myn vriendin;
Die vriendschap wies tot liefde:
Gy schonkt my wedermin.
En sints (niet waer, Elise?)
Belooft de Minnegod
Aen onze teedre harten
Een eeuwig-zalig lot.
Dan, 't is nog maer belofte!
Wanneer zal 't waerheid zyn?
Zou ook.... O neen, wat denkbeeld!
't Is nu geen ydle schyn.
De liefde, ja, de liefde,
Die uit uw aenzicht lacht,
Zal my 't genoegen schenken,
Daer ik zoo lang om smacht:
Want, zoo dat waer genoegen
Ook nu my nog ontschiet,
Dan is 't, myn lieve Elise,
Dan is 't op aerde niet.
|
|