Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken
(1856)–J.F. Willems–
Auteursrechtvrij
[pagina 28]
| |
De twee honden.aant.Hylas en de wreede Rapax
Kregen eens geschil met een,
En geraekten door hun tweespalt
Eyndlyk samen pootgemeen.
Denkt niet, lieve Lezeressen!
Dat ik hier de omstandigheên
Van romeinsche of grieksche kampen,
Meer als duizend jaer geleên,
In den verstrant van Homerus,
Wil ontleden groot en klein;
| |
[pagina 29]
| |
Of beschryven hoe twee helden,
Beide in krygsmoed ongemein,
Beide in yzren wapenrusting,
En van top tot teene klaer,
Aen den Xanthus of den Tiber,
Woedend streden met elkaêr.
Lezeressen, neen, voorwaer!
Schoon meest altyd, wen er ergens
Van het vechten wordt getaeld,
Ons natuerlyk 't denkbeeld opkomt
Dat men menschendaên verhaelt,
Kan ik u toch ditmael zeggen,
Dat hier uw vermoeden faelt:
Myne stryders waren honden,
Van geen redenlicht bestraeld.
Dus (om weêr ter zaek te komen),
Deze dieren, ontevreên,
Raekten eindlyk door hun tweespalt
Met elkandren pootgemeen.
Zoo ik een verouderd handschrift
(Uit den grond van Griekenland
Opgegraven, en geschreven
Door Esopus eigen hand)
Mag vertrouwen, dan ontstonden
Alle die oneenigheên,
Uit hun beider minnedriften
Tot een zelve hond-Heleen.
Reeds was de ongetemde woede
In den aenval uitgespat;
| |
[pagina 30]
| |
Reeds had Rapax zynen vyand,
Yslyk brullende, aengevat,
En hem in den schoonen krulsteert
Allerdeerelykst gewond,
Toen hem deze niet min snedig,
Niet min wreed, ter zelver stond
In zyne achterpooten havent,
Dat het ziedend bloed er uit
In de vreeslyk-vlammende oogen
En den muil van Hylas spuit,
Die, langs 't omgeworsteld grondzand,
De aen het vleesch ontrukte huid,
In gescheurde lappen, meêsleept,
Moedig op dien eersten buit.
Dan, hoe duer zal hy 't bekoopen!
Zyne felle weêrparty
Is door slimheid, grootte en sterkte,
Veel vermogender dan hy.
Beide zyn ze te verschillend:
Rapax kwam, in 't yzig Noord,
Uit een forsch siberisch hondras,
Tuk op roof en moorden, voort.
Al zyn levensdagen had hy
In het vechten doorgebragt -
Had hy zyne tegenstrevers
Overwonnen en geslagt.
Daerentegen, onze Hylas,
Van een zachter hondenaert,
Was by alle de geburen
| |
[pagina 31]
| |
Om zyn vriendlykheid vermaerd;
Nooit en had hy nog gevochten,
Dan misschien wel met een kat,
En hy werd om al zyn kunstjens
Zeer geliefkoosd in de stad.
Zoo hy nu den stryd dierf wagen,
't Is dat hem de min verblindt,
Die, in haer ontstoken woede,
Niets te zwaer of lastig vindt.
Rapax dus, van wraekzucht schuimend,
En in 't stryden zoo doortrapt,
Stuift op nieuw zyn vyand tegen,
Dien hy leep by de ooren knapt,
Leurt en sleurt hem heen en weder;
Zoo dat Hylas in het end,
Om van Rapax los te raken
Geenen andren middel kent
Als zyn stem te laten klinken;
't Geen hy dan, uit al zyn magt,
Seffens ook ten uitvoer bragt.
Op het hooren van dien noodkreet
Komt een jongling aen ter vlugt
Om te weten wat er gaens is,
En ziet de oorzaek van 't gerucht;
Krygt met Hylas mededoogen,
Grypt den overwonnen hond,
Rukt hem los, ontslaekt zyne ooren;
Maer, helaes! ter zelver stond
| |
[pagina 32]
| |
Wordt hy in de hand gebeten,
En... 't is Hylas die hem wondt!
Nu, dit vertelsel kan ons leeren
Dat, als men iemand uit een dreigend onheil trekt,
Ons zelv' die weldaed vaek ten eigen leede strekt;
En dat, die 's naestens heil als 't zyne wil betrachten,
Meestal ondankbaerheid tot loongeld heeft te wachten.
|
|