Nalatenschap. Dicht- en toneelstukken
(1856)–J.F. Willems–
Auteursrechtvrij
[pagina 119]
| |
Op de dood van een landmeisjen.aant.De doffe doodklok laet zich hooren
En bromt by storm en windgehuil
En schudt den ouden tempeltoren:
Een lykbegraver graeft een kuil,
Waer ouders, kinders rondom weenen,
En bruid en bruidegom by steenen.
Wie ligt daer, in dat blank gewaed,
Het blonde hair omkranst met bloemen?
't Is Roosjen, nooit genoeg te roemen,
Weleer haer moeders toeverlaet.
De meisjens, hare dorpsgespelen,
Vergeten pandspel, zang en dans.
Geen Roosjen zal hun vreugd meer deelen.
Zy vlechten haer den doodenkrans.
| |
[pagina 120]
| |
Zy staren op haer zerk en treuren.
Ja, Roosjen mag die rouw gebeuren:
Geen meisjen was zoo lief, zoo goed,
Of kon met hooger schoonheid pralen;
Geen seraph in de starrenzalen
Die reiner is dan haer gemoed.
Heur harte klopte vol meêdoogen,
Haer houding was vol zedigheid;
Hare onschuld las men in hare oogen
En lag op 't lief gelaet gespreid.
Kwam ook een drang van jongelingen
Met vuerge blikken haer omringen,
En prachen stout om wedermin,
Nooit wilde zy hun vleitael hooren.
Slechts Willem konde ze bekoren,
En heerschte op hare ziel en zin.
Van dat het jeugdig jaergetyde
Ontwaekte met het eerste groen,
Ging Willem trouw aen hare zyde,
Tot laet in 't gure nasaizoen.
Als de oegst hem riep ten geelen velde,
Was 't Roosjen die hem vergezelde,
En holp in 't werken, bly verricht.
Zy oegsten saem de rype tarwe,
Zy zaten saem op ééne garve,
En Roosjen zong hem d'arbeid ligt.
Zy bond het graen, dat Willem maeide;
Zy bond en werkte rap en vlug,
En als het avondkoeltjen waeide,
Dan keerde ze aen zyn arm terug.
| |
[pagina 121]
| |
Niets was hem waerder dan haer liefde.
Wat Roosjen streelde, wat haer griefde,
Was te eener tyde Willems lot.
Waer elders nog die liefde vinden?
Gelyk ze beide zich beminden,
Bemint men slechts omhoog by God.
Hoor, Willem, hoor dat klokkenslagen...
Dat kerkgezang... dat naer geluid!
Uw Roosjen wordt naer 't graf gedragen;
Een doodkrans gaet de kist vooruit.
Een zwarte stoet stapt langzaem henen,
En al de dorpelingen weenen....
Doch Willem staert op 't open graf
En wankelt voort en hoort geen zangen.
De tranen bigglen langs zyn wangen:
Hy droogt ze aen Roosjens lykdoek af.
O gy, te vroeg den bloemenstengel
Ontrukt, lief Roosjen, rust in vreê!
Op aerde waert ge reeds een engel,
Ge zyt het in den hemel meê.
Zingt op haer zerk, o nachtegalen,
Een lykzang onder 't avonddalen;
Ruischt zacht, gelyk myn citersnaer,
Door 't grafgebloemte, o avondwinden!
En nestelt in dees kerkhoflinden,
Gy, tortelduifjens, jaer op jaer!
|
|