De geschiedenis van een broodtrommeltje

[p. 55]

VII.
Botaniseeren.

Prachtig weer was het gebleven. Toen om twaalf uur de school uitging, leek de hemel nóg blauwer, was de lucht nog zoeler en zomerachtiger, scheen de zon nog heerlijker. Wim en Bert Westman, Dirk Roevers, Jan van Santen en Frits Bom sprongen zoo gauw ze konden naar buiten, de wijde wereld in, zooals Wim zich verheven uitdrukte. August Reelink ging niet mee. Hij moest school blijven en er viel niet op hem te wachten; want hij moest een half uur blijven omdat hij zijn werk niet afhad, een half uur omdat hij een lip had getrokken, en nóg een half uur omdat hij een elleboog gezet had. De jongens gingen dadelijk in flinken pas op weg. Bert liep heel zwierig met Willie's trommeltje op zijn rug, hij had het van den kapstok afgehaald uit de gang van Willie's klas. Hij had het dadelijk herkend aan de frissche, groene kleur en den fleurigen, rooden band. Heel listig had hij het omgekeerd, zoodat de gouden let-

[p. 56]

ters van ‘Mijn twaalfuurtje’ onzichtbaar waren; nu was het geheel en al een botaniseertrommel.

Ze begonnen hun wandeling, zoodra ze de straten uit waren, in het Vondelpark.

Dirk Roevers merkte op dat de lucht daar dadelijk heel anders was, veel gezonder, reden waarom ze allen zeer diep ademden om toch zooveel mogelijk te genieten.

‘Ik wou, dat ik wat anders te happen had dan lucht,’ zei Willem, die ergen honger had.

‘En ik!’ riep Frits Bom. ‘Ik heb maagpijn van den honger.’

Het bleek nu dat allen door die kwaal waren aangetast. Dirk Roevers stelde voor, op de eerste de beste bank de boterhammen op te eten, maar het Zwitsersche dak van het melkhuis vertoonde zich al tusschen het nog ijle groen der boomen.

‘Haal je riem wat aan,’ riep Willem.

‘Dat heb ik al gedaan,’ zei Dirk met een wanhopigen blik naar het blauwe uitspansel. ‘Hij is in het laatste gaatje gegespt.’

‘Draven, jongens!’ riep Jan van Santen, die zelf het voorbeeld gaf.

En daar ging het in gestrekten draf.

[p. 57]

Het had er meer van of het melkhuis door een troep wilden werd bestormd, of aangevallen door een bende uitgehongerde wolven, dan dat vijf jongens er een onschuldig glaasje melk wilden drinken. Maar toen de trommels geopend, de papieren afgescheurd en de boterhammen voor den dag gehaald waren, toen de eerste sneetjes gretig naar binnen gewerkt waren, en de melkglazen ten halve geleegd, kwam er toch werkelijk wat rust en kalmte in de gelederen.

Willem vond, tusschen twee happen in, tijd om op te merken, dat de wingerd, die langs de houten trap naar het balkon opklom, al zoo mooi groen was, en Dirk wees met een zwijgende beweging (hij had zijn mond tot proppens toe vol), op de pere- en appelboomen, die in den kleinen boomgaard naast het huis zoo prachtig bloeiden.

‘Wist je, dat we koek op ons brood hadden?’ vroeg Bert, nadat hij de laatste kruimels verorberd had, en zijn mondhoeken aflikte.

Willem, die een beweging maakte alsof hij zijn papier leegschudde - wat twee musschen deed toeschieten, die dadelijk teleurgesteld weer wegvlogen, want er viel hoegenaamd niets uit - haalde onverschillig de schouders op. ‘Ik had kaas,’ zei

[p. 58]

hij - hij had zijn boterham in een apart pakje gehad, want het trommeltje kon maar mondkost voor Bert alleen bevatten - ‘maar dat doet er niet toe, hè?’

‘Nu op de doovenetelsvangst!’ zei Frits Bom, die, nu zijn zes dikke boterhammen op waren, een redelijk voldaan gevoel had.

‘Voorwaarts marsch!’ riep Jan van Santen, ‘op den Amstelveenschen weg moeten er bij hoopen groeien, hier kunnen we ze toch niet zoo op ons gemak met wortel en tak uittrekken.’

De jongens hadden een uiterst gelukkigen dag, want behalve dat ze doovenetels maar voor het grijpen hadden en dat ze zich herhaaldelijk aan de brandnetels pijn deden - wat het verschil tusschen beide planten duidelijker aantoonde dan eenige beschrijving - vingen ze ook jonge padden, een kleinen kikvorsch, en een groenige tor, die ze nooit gezien hadden, en die ze daarom voor een wonderexemplaar van haar familie hielden. Dank zij den drassigen grond, sliknat nog van de vele regens der vorige dagen, kruisten veel vette, glibberige slakken hun pad, en al namen ze die niet bij hun verzameling op, het deed hun toch genoegen met Amstelveens dierenwereld kennis te maken.

[p. 59]

‘We hebben wel plezier van het trommeltje,’ zei Wim op een toon van dankbare erkenning, terwijl hij het deksel voorzichtig op een kier opende om een aardig salamandertje naar binnen te laten glippen.

Maar zijn arm zusje Willie had er geen pleizier van.