Kruidje-roer-me-niet

[p. 128]

Hoofdstuk XII.
‘Wat ben jij veranderd!’

't Begon koud te worden, Elize had voor het eerst haar wintermantel weer aan. Ze was juist op het punt haar hoedje op te zetten, toen ook Annetje Muller in de kleedgang kwam. ‘Jouw ooren zullen wel toeten,’ zei ze.

‘Waarom?’ vroeg Elize.

‘Wel, omdat er zoo over je gesproken is.’

Annetje had haar cape al omgeslagen, haar bonten muts opgezet, en, de handschoentjes in de hand, maakte ze, dat ze wegkwam, want ze had haast.

Elize dacht er nog over, haar na te roepen, toen ook Gina Hulst en Bep Walters in de gang kwamen.

Elize merkte heel goed op, dat ze opeens

[p. 129]

het gesprek staakten, toen ze haar zagen staan.

‘Wat hadden jullie van me te zeggen?’ vroeg ze halflachend, erg nieuwsgierig.

‘Wij? Van jou?’ vroeg Gina met een heel onnoozel gezicht.

Maar Elize zag dat Bep een kleur kreeg, die kon zich nooit goedhouden, en meer had ze niet noodig te weten.

‘Ja, zeker,’ zei Elize driest, ‘Annetje heeft het juist gezegd dat er over me gesproken werd, dus vertel me maar gauw waar jelui het over hadt.’

‘Niet zeggen, hoor Gien!’ riep Bep met nog rooder kleur.

Maar Gina lachte. ‘Waarom niet?’ vroeg ze, ‘'t is de proef op de som.’

‘Toe, doe het niet,’ smeekte Bep.

Maar Gina liet zich niet weerhouden: ‘Bep Walters zei daar juist,’ begon ze plagerig, ‘dat jij zoo veranderd was, Elize.’

‘Hoe veranderd?’ vroeg Elize, die flink recht ging staan, omdat ze zich verbeeldde, dat

[p. 130]

ze het oog hadden op haar nieuwen wintermantel.

‘Je kunt nu nog eens wat velen,’ zei Gina, wier donkere oogen een beetje moedwillig flikkerden, ‘vroeger was je zoo'n kruidje-roer-me-niet.’

‘O, bedoel je dát,’ zei Elize, wier wangen opeens in gloed stonden, pijnlijk verrast als ze was. Het scheelde weinig, of ze had een stekelig antwoord gegeven en getoond, dat ze nog niet zóó ten goede veranderd was, als Gina wel zoo lief was te veronderstellen.

Maar ze bedwong zich en zei goedendag met een benepen lachje.

‘Je bent toch niet boos, Lize?’ vroeg Bep angstig, ‘we hebben het niet kwaad bedoeld.’

‘Welneen,’ zei Elize, zoo opgeruimd mogelijk.

En ze redeneerde bij zichzelf onder het naar huis gaan, hoe ze het eigenlijk kwalijk zou kúnnen nemen, de meisjes hadden toch niets dan goeds van haar gezegd.

Maar het was toch eerst toen ze weer thuis was, dat ze werkelijk opfleurde.

[p. 131]

Tante Thérèse zat in den leunstoel voor het raam, zoo goed als hersteld, maar nog zwakjes.

‘Je zult wel koud zijn, hè meid, 'k zal je gauw een kopje koffie inschenken,’ en juffrouw Bodegraven wilde opstaan.

Maar Elize belette het haar. ‘Ik ben heelemaal niet koud, tante, enkel lekker frisch,’ zei ze vroolijk, ‘en ik zal u eens gauw een lekker kopje inschenken.’

En, toen ze het overreikte, was ze werkelijk verheugd, dat ze nu ook wat kon zijn voor die goede tante Treesje, wat anders en beters dan het zelfzuchtige, prikkelbare, kribbige kind, waarmee de oude dame vroeger zooveel geduld had gehad.

Maar die Gina, dat moest ze toch zeggen, die bleef een spook, om haar zoo de oude zonden weer onder den neus te duwen!