Henriëtte de Grandpré

Zevende brief.
De Advocaat Veaucoeur aan zijn' vriend Luxe.

Gij weet, mon cher Luxe! dat ik weinig brieven schrijf, om dat ik die geleerdheid du dernier commun vind, en weinig voegt het un homme du monde, au moins pas à moi. Dan, het zij une capriçe du sentiment of un erreur de cervelle; thans dwingt mij de liefde pour une fille belle comme agnes, om de pen een oogenblik in mijne hand te neemen. En honneur, cette Henriette, cousine de Monsieur Prengel m'a fait le tour d'une Dilcine & mon coeur est epris comme Donquinchotte. Lach niet, mon cher! herrinner U dat een kundig Man, schoon hij niet zoo Mondain als wij dacht, waarheid sprak daar hij zeide:

‘Qui qui tu sois, l'amour est ton maitre,
Il l'est-le fut-ou le doit être.’

Het Meisje maakt mij enragé, zij badineert met mijne verstandigste gezegdens, & voila un grand

[p. 196]

crevecoeur pour un homme accoutumé à l'aplaudissement dans les grands cercles. Wat moet ik hier in doen? Elle fait semblant de ne pas comprendre mon coup d'oeil! Waarlijk alle Meisjens sont des cruelles, en cacheeren hunne passien onder een abord tout contraire au vrai. Geef mij toch raad, mon cher Luxe! Ik kan geen maand meer in zulk een toestand leeven, cette vie est pire que la mort, en maakt mij nog geheel den kop op hol. Ik heb het al eens gehazardeerd om haar van liefde te spreeken, & le tremblant de ma voix preseque etoufée moet haar, à coup sur overtuigd hebben, dat ik op heeten koolen zat; zij heeft mij alleen geantwoord: Monsieur! mon coeur est un Roché sans goufle de tendresse pour tout homme de votre Sexe. Nu, mon cher Luxe! kan ik de pen niet meer houden, gij weet nu genoeg, jugé si je suis à plaindre, & sur tout conseillé moi! Adieu, l'ami!

T. à T.

Veaucoeur.