Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 143]

[Maar neen, o smale smaad, en wijl, maar wil verscheiden]

Maar neen, o smale smaad, en wijl, maar wil verscheiden;
want méerdre teederheên verwekken mijn verblijden,
'lijk de overdaad'ge boom die blank van bloesem staat;
zijn kruine schudt een kroon van vooglen door de luchten:
en 't schater-warrlen van hun rijzend-lichte vluchten
gaat schaad'wend om zijn bloei die draagt ten dageraad.
Zijn veië tuil is zwaar en groot van waar'ge roken;
en - thans de zonne-roos om zijne roze' ontloken, -
hoor 't feezlen van het sap dat door de blaêren suist.
En, staat onroerbaar-recht de stoere stam, noch roeren
de branken die zijn mácht naar zulke vréugde voeren:
zijn duistre dank is diep, die monkel-donker ruischt...
- Aldus, o lieve vrouw, uw leven in mijn leven.
't En was míjn blijheid niet die u geluk zou geven;
maar 'k weet dat ons veréenigd-zijn u blijheid schonk.
Thans gonst uw vreugd-geneur een klaarte om mijne haren,
en - bleef de wade van getreur soms om me waren -
ik wist dat van míjn heil úw wakke lippe blonk.