Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 474]

[Ik heb mijn zuiver huis gevuld]

Ik heb mijn zuiver huis gevuld
met al de teeknen van mijn schuld;
mijn vrouwe zou verdonkren
in 't schroeien van mijn helsche licht,
en mijner kindren aangezicht
zou van mijn zonde flonkren.

- Gij toont mij hoe het linnen blinkt
en hoe voor 't venster hinkepinkt
(o huislijkheên) een meeze,
gij mijne vrouw;... maar in u bijt
om mijne norsche heimlijkheid
het kloppend hol der vreeze.

En onze kindren, - zie, ze zijn
gelijk een vat te vol aan wijn:
zij gísten; en hun schouders,
van loochnen strak, van wil doorwoed,
zijn als de tafelen der boet'
van hun verduldige ouders...

o Wee die voeden, en wier hart
in sloopende eenzaamheden mart;
die de eigen liefde ontkennen
om vrees der vrouwe, om bronst huns zoons,
en aan hen-zelf van 't mes des hoons
Gods aangezichte schennen.