Verzameld dichtwerk. Deel 1. Lyrische poëzie

[p. 495]

[Nimmer zult ge 't licht beletten]

‘Nimmer zult ge 't licht beletten,
bij den nieuw-geboren dag
't zee-gewemel uit te zetten
tot een eindloos sterren-rag.

Nimmer zult ge 't leven weren,
of een vogel raakt uw ruit
die van hongerend ontberen
maakt een zoet en schoon gefluit.

Nimmer zult ge liefde ontkennen,
of uit de oogen van een kind
zult ge in angst en armoê kennen
dat ge u-zélf te zeer bemint.

En gij zult uw lijden moeten
leeren smaken als een vrucht
waar, gerijpt, elkaêr ontmoeten,
zwaar en louter, aarde en lucht.’