Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
Logo DBNL Ga naar de homepage
Logo DBNL

Hoofdmenu

  • Literatuur & taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taalkunde
    • Collectie Limburg
    • Collectie Friesland
    • Collectie Suriname
    • Collectie Zuid-Afrika
  • Selecties
    • Collectie jeugdliteratuur
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • Collectie e-books
    • Collectie publiek domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Periode
    • Middeleeuwen
    • Periode 1550-1700
    • Achttiende eeuw
    • Negentiende eeuw
    • Twintigste eeuw
    • Eenentwintigste eeuw
Historie van den heer Willem Leevend. Deel 4 (1784)

Informatie terzijde

Titelpagina van Historie van den heer Willem Leevend. Deel 4
Afbeelding van Historie van den heer Willem Leevend. Deel 4Toon afbeelding van titelpagina van Historie van den heer Willem Leevend. Deel 4

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

PDF van tekst (1.25 MB)

ebook (2.90 MB)

XML (0.43 MB)

tekstbestand






Genre

proza

Subgenre

briefroman


© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

Historie van den heer Willem Leevend. Deel 4

(1784)–Aagje Deken, Betje Wolff–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende
[pagina 212]
[p. 212]

Treurlied,
op het Sterven van Charlotte Roulin.

Oud 22 Jaar.Ga naar voetnoot(*)

 
ô Myn ziel! leg uw verwagting
 
nu voor eeuwig, eeuwig af!
 
Hoop, de hartvriendin des Sterflings,
 
daalt met lotje in 't stille graf.
 
Nu is me alles onverschillig,
 
Wat ge, ô vleijende aarde, biedt,
 
Alles lastig, duister, aaklig:
 
ach, myn lotje.... is er niet.
[pagina 213]
[p. 213]
 
't Hartverbryslend zwarte denkbeeld
 
waart geduurig door myn geest:
 
Roept my toe: ‘uw dierbre lotje
 
leeft niet meer; zy is geweest!’
 
Alles, alles is verlooren;
 
alles viel uit zynen kring.
 
'k Voel geen eene harts - tocht werken,
 
dan die der Vertwyfeling!
 
Lichaams-kragten, ziels-vermogen,
 
lust tot wysheid, overleg,
 
Vlyt, gezondheid, liefde en vriendschap,
 
Alles is met lotje weg!
 
o Myn geest! gy kunt niet denken,
 
doodlyk, doodelyk beklemd.
 
Zuchten! Ach, ik kan niet zuchten ...
 
Al myn traanen zyn gestremd.
 
'k Dwaal in 't huilend oord des Wanhoops;
 
'k zie geen 't minste schemerlicht.
 
't Koude zweet vormt kille druppels
 
op myn bleek verstyfd gezicht.
 
Ryt u open, o myn boezem!
 
Geef, geef doorgang aan een zucht!
 
Zulk een doodsangst! 'k zal bezwyken ...
 
scheur u open - geef my lucht!
 
Reine bron van stille traanen,
 
waarom, waarom stroomt gy niet?
[pagina 214]
[p. 214]
 
Konde ik weenen, konde ik snikken,
 
konde ik kermen van verdriet!
 
ô belcour, my altoos waardig!
 
myn Vriendin! - laat my alleen.
 
Doet gy weêr een ader oopnen?
 
daar's myn arm; maar ga dan heen'.
 
ô Vertrouwde van myn lotje,
 
zo ik ooit uw ziel bewoog
 
Tot een deugdzaam medelyden,
 
wyk dan uit myn staarend oog.
 
U te zien verzwaart myn lyden ...
 
hoe? gy ziet my weenend aan!
 
Drukt my op uw reinen boezem ...
 
daar ontschiet myn oog een' traan.
 
Ach, belcour! zy is gestorven;
 
in myn arm gaf zy den geest.
 
Ydel waren uw' gebeden:
 
heb ik dan te veel gevreest?
 
'k Ben de ellendigste aller menschen,
 
Zedert zy haare oogen sloot.
 
'k Haat het licht, ik haat my zelven ...
 
'k wagt geen troost dan by den dood.
 
Blyf! ik voel alreeds verligting.
 
o nu kan ik, meer bedaard,
 
Aan dien wrangen wortel knaagen,
 
die my al myn rampen baart,
 
Myn roulin, myn Vriend, myn Broeder!
 
Nader! treê myn' kamer in.
[pagina 215]
[p. 215]
 
Zoud gy my niet dierbaar weezen,
 
broeder van myn Engelin?
 
 
 
't Sterven onzer waardste Vrienden
 
was een draagelyker straf,
 
Zo de Dood het lieve lichaam
 
aan 't bederf niet overgaf.
 
Mogt het zynen vorm behouden,
 
onbesmet van dit fenyn,
 
lotje zou de Huisgodinne
 
van myn sombre kamer zyn.
 
'k Zou haar altoos by my houden,
 
duizend duizend-werf haar hand
 
Aan myn hart en lippen drukken,
 
als myn onwaardeerbaarst pand.
 
Iedre richting myner oogen,
 
op haar lief, haar bleek gelaat,
 
Ging verzeld door een verwinning
 
Over eenig zeedlyk kwaad.
 
Ja, myn onbezielde lotje
 
Gaf, door een geheime kragt,
 
Ter verbeetring myner driften,
 
haaren willem moed en magt.
 
Maar op 't sterven volgt de ontbinding;
 
't stoflyk deel wordt rasch ontsloopt.
 
Zulk een heil is nooit gegeeven,
 
hoe gebeden, hoe gehoopt.
[pagina 216]
[p. 216]
 
Nog maar weinig, weinig dagen,
 
en myn lotje daalt in 't graf.
 
Vriendschap kan haar niet behouden;
 
Liefde staat haar bevende af ...
 
lotje! 'k zie u nimmer weder ...
 
eeuwig weg! dat eeuwig moet
 
Ik geduuriglyk herhaalen:
 
eeuwig weg! Hoe stolt myn bloed!
 
‘lotje, uw leidsvrouw door dit leven,
 
lotje, uw lieve zielsvriendin,
 
Is voor eeuwig u onttoogen:’
 
luistert my de Wanhoop in.
 
ô Dat tergend, wreed gefluister
 
hoor ik, waar ik heenen ga;
 
't Zy ik waak, of schichtig sluimer,
 
't Volgt my altoos, altoos na.
 
En ik zelf, ô God, dit maakt ook,
 
dat myn droefheid woede wordt,
 
Heb 't vergif, dat haar deed sterven,
 
in haar teder hart gestort!
 
Ik ben de oorzaak van haar lyden,
 
van al de angsten, die zy droeg:
 
Ik ben 't, die dit Lente roosje
 
van het tengre steeltje sloeg.
 
Noodlot, waarom moest het weezen,
 
dat ik niet beminnen kon?
[pagina 217]
[p. 217]
 
Dat de liefde voor myn' helder
 
myn verbryzeld hart verwon?
 
Waarom moest zy my beminnen?
 
waarom heeft zy my gezien?
 
Noodlot, onverbidlyk noodlot!
 
Wie kan uwe hand ontvlien?
 
Wenschen! dwaaze, ydle kwelling!
 
willen? trotsche zwetzery!
 
Poogen, vrugtelooze moeite!
 
ô de mensch is geenzins vry.
 
Kiezen? Ach! wat kan hy kiezen,
 
die zyn lot reeds vindt bepaald?
 
Onvermydlyk is 't, ô sterfling,
 
dan ge op uwen weg verdwaalt.
 
 
 
ô Myn lotje! zo uw geest thans
 
myne twyfelingen ziet,
 
Wyt die aan myn zielen lyden,
 
wyt ze aan mynen wil toch niet!
 
Uwe dood, ach! zy is de oorzaak,
 
dat ik in dees twyfling viel.
 
Ik verlies met u, myn' Beste,
 
zelf de veerkragt myner ziel!
 
Lieve! waarde! 'k weet nu zelf niet,
 
wat er van my worden zal.
 
U te missen! 'k ben niets meerder
 
dan een Speeltuig van 't Geval.
[pagina 218]
[p. 218]
 
Eene doffe weezenloosheid
 
wisselt 't woen der driften af.
 
lotje! mogt ik met u sterven;
 
rustte ik by u in uw graf!
 
Dit 's myn eenigste verlangen;
 
'k wil de menschen niet meer zien:
 
Waereld! 'k walg van uw vermaaken:
 
konde ik ook my zelf ontvlien.
 
Mogt ik op uw Grafzerk woonen!
 
niets dan slegts een weinig aard',
 
Daar myn lotje aan wordt bevoolen,
 
Is my dierbaar, lief en waard.
 
 
 
Ik bemin myn' tedre Moeder:
 
Zou zy my niet waardig zyn?
 
Ik bemin myn' lieve Zuster.
 
Maar, nu ik door rouw verkwyn ...
 
Ach, ik kan niet redeneeren,
 
hoe eerbiedig aan Natuur.
 
helder! aangebeden helder,
 
wat staat my myn liefde duur!
 
helder! aangebeden helder,
 
wist gy, hoe ik u bemin!
 
'k Offerde aan die zuivre liefde
 
't leven van eene Engelin.
[pagina 219]
[p. 219]
 
Voor ik nog begrippen vormde
 
van de liefde, hebt gy my
 
Aan uw dierbaar hart verbonden.
 
helder, was ik immer vry!
 
 
 
lotje! zielsbeminde lotje,
 
roert de Laster aan uw' Asch;
 
Laat hy voor myn woede beeven.
 
ô, myn wraak vervolgt hem rasch.
 
Wêe hem, die u zal verdenken!
 
wee hem, die uwe achting krenkt.
 
Hoe! 't is of myn' kragten groeyen,
 
En myn geest geregeld denkt!
 
Hem, die uwe deugd durft hoonen,
 
zweer ik eenen wissen dood.
 
Dat hy vry den scherpen degen
 
my ook door het harte stoot.
 
Zou myn lotje dit ook hooren!
 
heeft zy niet vergeefsch geloofd,
 
Dat den geest, na ons versterven,
 
Geen vermogen wordt ontrooft?
 
Weet zy, van dees' aard geweeken,
 
Wat haar Vrienden wedervaart?
 
Wordt haar door een hooger Weezen,
 
al wat ons betreft, verklaard?
 
Ach, hoe streelend is dat denkbeeld
 
voor u, myn verbrooken hart!
[pagina 220]
[p. 220]
 
Zou de Reden 't my ontzeggen?
 
dan verzwaart zy myne smart ...
 
 
 
Mooglyk dat zy thans verheerlykt,
 
zalig in 't geen zy bezit.
 
Met den aandagt van een Engel,
 
voor my, haaren willem, bidt!
 
Engel! zo gy uwen invloed
 
in myn geest niet nederstort,
 
Is het zedelyk onmooglyk,
 
dat myn geest behouden wordt.
 
Zalige! wil op myn zwerven
 
door dees aaklige woestyn,
 
Vol van duistre kronkelpaden,
 
altoos myn beschermster zyn.
 
 
 
lotje! 't hartopheffend denkbeeld,
 
dat ik u eens weer zal zien,
 
Is het eenig middel, om eens
 
aan des Wanhoops klaauw te ontvlien!
 
Ach, dat gy voor myn verbeelding
 
Altoos dus verheerlykt stond!
 
Buiten u, myn troostende Engel,
 
heeft myn deugd geen vasten grond.
 
Zo ik, op 't gevlei der driften,
 
iets onwaardig zou bestaan;
[pagina 221]
[p. 221]
 
Gun my, gun my deeze bede,
 
zie dan uwen willem aan!
 
lotje! een wenkje van uwe oogen
 
gaf aan my steeds meerder moed,
 
Dan de striktste redeneering
 
van den Wysgeer immer doet,
 
Eene bede nog, ô Heil'ge!
 
hoor ik immer meer, dat gy
 
Door den Laster wordt beleedigd,
 
ô verberg u dan voor my.
 
Wyk zo diep dan in het duister
 
van der eeuwigheden nagt,
 
Dat het oog der sterkste Inbeelding
 
u vergeefsch te ontdekken tragt.
 
Wyk dan, ô myn zielsbeminde!
 
bied my geenen tegenstand:
 
Zulk een snoodheid moet gewrooken,
 
moet gewrooken door myn hand.
 
Zou het iets misdadigs weezen,
 
dat de boosheid loon ontfing!
 
Dat 's onmooglyk: 't kwaad te straffen
 
past wel eens den Hemelling.
 
'k Ben een mensch! - het bloed uw's lastraars
 
moet gestort: het kome op my!
 
'k zal hem van dees' aard verdelgen:
 
dat het ook een hartvriend zy!
 
Moet gestort! - ô God! wat zie ik ..
 
Ach, belcour! zy ziet my aan!
[pagina 222]
[p. 222]
 
Waar verberg ik my? waar vliede ik?
 
Oogen! wie kan u wêerstaan? ..
 
Zalige! Ach, ik ben ontwapend!
 
ô dat hemelsche gelaat!
 
'k Val eerbiedig voor haar neder.
 
'k Beef voor woede, 'k gruw voor haat!
 
Droefheid, stille zagte droefheid,
 
neemt geheel myn boezem in.
 
Ach, hoe dierbaar is zy my niet ...
 
zie, belcour, zie uw Vriendin ....
 
Daar, daar stygt zy op! myne oogen
 
zien haar schreijend, smeekend naar.
 
Vlieg, ô Tyd! kom, Dood! ô voert my,
 
voert my, voert my toch by haar.
voetnoot(*)
Dit Vaers, in alle de heevigheid eener bedwelmende droefheid opgesteld, lag in het verzegelde Paket, dat Mejuffrouw Belcour, op order van den Heer Leevend, door de bezorging van myn Heer Roulin, ontfing. [Note van de Uitgeefster.]

Vorige Volgende

Footer navigatie

Logo DBNL Logo DBNL

Over DBNL

  • Wat is DBNL?
  • Over ons
  • Selectie- en editieverantwoording

Voor gebruikers

  • Gebruiksvoorwaarden/Terms of Use
  • Informatie voor rechthebbenden
  • Disclaimer
  • Privacy
  • Toegankelijkheid

Contact

  • Contactformulier
  • Veelgestelde vragen
  • Vacatures
Logo DBNL

Partners

Ga naar kb.nl logo KB
Ga naar taalunie.org logo TaalUnie
Ga naar vlaamse-erfgoedbibliotheken.be logo Vlaamse Erfgoedbibliotheken