Eerste Handelingh. Vijfde Uytkomst.
Vader des Huys-ghesins.
Wat heeft een hert oprecht, een vroom en Trouw-Huys-Vader
Te sorghen al, eer hy te recht brenght alle gader
Twelck te besorghen is, van dat zijn Vrouw eerst baert,
Tot dat sijn laetste Zoon Mannelick is bejaert?
’Tis al maer kinder werck soo langh men slechts moet spreijen
Tot rust en vrolickheyt een bedde voor hun beyen.
Te koopen twee paer Schoen en Hoosen is al niet:
Een kint, of twee, oock wel een weynigh verder siet
Maer tis dan noch maer eerst ghedobbelt om de steenen.
Doch soo wanneermen ’teen om ’tanders wil moet speenen
En dat wat menichmael, dan siet het vry wat suer,
Wantmen dan rusten mach dagh noch nacht eenigh uer.
Ich hebb’ nu menigh Iaer dien seghen wel ghenoten,
Maer s heeft my als een vloeck wel menichmael verdroten.
Ende ten waer ick was ghesterckt door Godes gheest
Langh was ick in cleynmoed, of desperaet gheweest.
Wanneer, ghelijckmen seyt, mijn kindren sijn ghekomen
| |
Door de cluten, heeft Godt haer weer van my ghenomen,
Men weet wel hoe’t daer gaet. Al droefheyt en verdriet,
Sonder droefheyt en kost sulcks al doch niet gheschiet.
Watmen t’saem schrabben kan, by een grijpen en vanghen,
Moetmen al, ja noch meer dick, aen den kind’ren hanghen.
Van enckel sorghe draegh ick, siet, so grijsen kop
Dewijl de sorgh dick heeft ghesteghen inden top.
Om niet te segghen al: stel ick noch al ter zijden,
Twelckmen van sijn huys-boon menichmael heeft te lijden
Waer van, verweckt wanneer tot toorne was yemant,
Wenst, dat Huysboden veel mocht houden sijn vyant.
In dit deel hebb’ ick noch niet al te seer te claghen,
Want onse Roel en May, haer redelicken draghen.
Roel drinckt somtijts een Kruyck: de Weerdinn’ luyst sijn tas,
En wenst dickwils, datter wat meerder ghelt in was:
Maer hy dient trouw, en is vlytigh in gaen en komen
Hoe kanmen alle deughd’ in eenen dienaer nomen?
May is sowat goet praets, en heeft veel wints int hooft
Maer ’tis een trouwe meyt, die als een Muyle flooft.
Van all’s en kan’t niet zijn, Reyn, suyvel, schoone Vrouwe:
En g’lijckse piepen nu soo songhen oock de ouwe.
Maer ’tis dus verr’ God-danck, dat ick den meesten noot
Nu overkomen schijn: dewijl mijn Sonen groot
Tot mannelick verstant en kennis zijn ghesteghen:
God gheef haer wijders nu sijn’ Heyl’gen Geest en zeghen.
Drie Sonen hebb’ ick noch in’t leven, van wien d’een
Van Ionghs geheylicht is ten dienste Gods alleen.
Om sijn kerck en ghemeynt door’t heyl’ge woort te stichten,
En met Godsaligheyt deselve voor te lichten.
De tweede, hoop ick, sal wesen voor’t Vaderlant,
Waer toe van Ieuget aen in hem sijn ingeplant.
De Previlegien out, en politijcke Wetten
Daer s’Lants Inwoonders haer schreden moeten na setten.
De derde die is jongh, en onervaren doch
Ick hoop hy sal mijn woort en Wet bewaren noch.
De Ionghste, meyn ick, sal by my in huyse blijven,
Om als hy jarigh is den Coophandel te drijven.
Den Tweeden wacht ick thuys sijnde ghepromoveert
| |
En in de Rechten gantsch volcomen ghestileert.
Den Outsten heb ick nu door brieven thuys ontboden:
Dewijl ick hebb’ verstaen, dat hy in allen noden
Machtigh te stoppen is, aller Godloosen mont
Die niet en snijden recht Gods woort alleen ghesont.
Soo ga ick dan naer huys, en wil haer daer verbeyden,
God bidden, dat hy haer ghesont wil thuys gheleyden.
|
|
Auteursrechtvrij