In de speeluren

(1850)–A.L.H. Ising, W.J. van Zeggelen– rechtenstatus



[pagina I]


[pagina 1]
Een pleizierige dag. Ieder, die mijn vader kent, Zou het kunnen weten, Dat ik vader wel met regt Braaf en goed mag heeten. 'k Ben niet altoos zóó geweest Als ik wel moest wezen, Had ik somtijds kwaad gedaan, 'k Had zijn straf te vreezen. Dat die straf mijn bestwil gold Merkte ik meestal nader, Ja, al is hij streng of zacht - 'k Heb een besten vader. Aan mijn lessen helpt hij mij; Graag ziet hij mij spelen, Was 'k heel braaf, ik wed hij zou 't Spel zelfs met mij deelen. Laatst bragt ik een prijs naar huis: Vader scheen te vreden,
[pagina 2]
‘Karel,’ zeî hij, ‘zulk een prijs Geeft tot prijzen reden; Spreek, wat vreugd zou u het meest Tot uw loon behagen, Als ik u 't verlof eens gaf Om eens vrij te vragen?’ ‘Palief,’ zeî ik, ‘'k weet het wel! 'k Wil 't u niet verhelen: Al de jongens van mijn school Vroeg ik graag te spelen.’ ‘Al de jongens is wat veel, Ook tot úw genoegen,’ Sprak mijn vader; ‘als we er eens Drie à vier van vroegen?’ ‘Goed zoo, goed zoo!’ riep ik blij, ‘Mag ik hen dan kiezen? Just en Ferdinand van Loo Koenraad van der Biezen, Beste jongens, waar ik nooit Nog één woord meê kijfde, Dan Piet Leeuw tot vierden man, En ik ben de vijfde.’ ‘Top!’ zeî vader, ‘Jan de knecht Zou 't straks vragen kunnen
[pagina 3]
Of hunne ouders ons verzoek Meê aan hen vergunnen. Vraag hen dan den ganschen dag Morgen op ons buiten, Speel dan vrij, maar houd je goed Met je vier kornuiten.’ Hoe ik opsprong toen 'k van Jan Weldra had vernomen, Dat de jongens al te gaâr Bij mij mogten komen! Dat het juist vacantie was, Was ook regt pleizierig. 's Morgens stond ik heel vroeg op: 'k Was naar 't weêr nieuwsgierig, Heerlijk, heerlijk scheen de zon. Of 't mooi weêr zou wezen? - 'k Vroeg 't den tuinbaas, en die zeî, 'k Had voor niets te vreezen. Wat een vreugde, nu dat juist Zoo volmaakt zou treffen! Dat ik ongeduldig was, Zal men ligt beseffen; 'k Liep wel honderdmaal naar 't hek, Of wel twintig keeren,
[pagina 4]
Tot Jan riep: ‘daar komen ze aan Al de jonge Heeren!’ 'k Liep hen springend te gemoet, 't Had juist tien geslagen, - Al de jongens keken blij Naar mijn ezelwagen. ‘Gaan we rijden?’ vroeg Piet Leeuw. ‘Zeker,’ zeî ik, ‘zeker, Wie niet in den wagen durft, Is een spellebreker!’ ‘Durven? - Of we!’ riepen ze uit, ‘Kan je dat nog vragen!’ Wip, zat Ferdinand van Loo In den nieuwen wagen, Want die jongen schijnt maar nooit Van zijn zwak genezen: Hij moet altoos bij het spel Haan de voorste wezen; Just zijn broêr riep hem terug Om vóór andre zaken, Bij papa en bij mama, 't Compliment te maken. 't Zou te veel zijn als ik nu Al die blijde spelen
[pagina 5]
Van dien feestelijken dag, Haarklein meê ging deelen. Op de wip en op den schop, Krijgertjen en roover, Nu eens op de hinkebaan, Dan weêr haasjen over! Beide de ezels kwamen voor, De een liep vóór den wagen, De ander moest ons, onder 't zaal, De een na d' ander dragen. Jan de knecht ging in het bosch Voor ons bramen zoeken; Bij het eten kregen wij Dunne pannekoeken; Maar vooral de rijstenbrij, Vonden we o, zoo lekker! Koenraad - ('k zag nog nooit zoo'n guit!) Werd hoe langs zoo gekker, Hij wist niet van dartelheid Wat hij aan zou vangen; Eensklaps ziet zijn oog mijn tasch Vol met klissen hangen. Zonder dat een mensch het ziet - Ik slechts uitgenomen -
[pagina 6]
Is die tasch met steeklig groen In zijn magt gekomen; Piet, wiens broekzak open staat, Is zijn doel tot plagen. Jammer dat die goede Piet Weinig kan verdragen! Eensklaps, zonder dat hij 't merkt, Zit diens zak vol klitten, Zoo behendig, of ze er al Ingetooverd zitten. Piet bemerkte 't grapje niet, Maar, bij 't knikkren buiten, Hoorden wij een luiden kreet Door dien jongen uiten: Toen hij naar zijn knikkers zocht, Tastte hij op stekels. ‘Ai! dat's valsch!’ zoo riep hij uit, ‘Wie dat doen zijn rekels!’ Dat hij boos werd was wat dwaas En wat kinderachtig; Dat hij Koen een oorveeg gaf, Kijk, dat speet me magtig. Koenraad was niet valsch geweest, 't Waren louter grappen.
[pagina 7]
Ferdinand trok Koen's partij Door twee fiksche klappen; Eensklaps was 't met spelen uit, Hij wou 't feit beslechten, Als van Alphen's Gijs en Klaas, Door eens ferm te vechten. Ik voor mij, 'k wou eerst wel zien, Wie het sterkst zou blijken, Maar Just, die de grootste was, Deed de vechters wijken; Hij bestrafte Ferdinand, Om zijn woesten ijver, Noemde hem, als waarheid was, Een voorbarig kijver. Hij nam Piet zoo wat ter zij, Hield hem eens voor 't lapje, Dat hij al te wreevlig was Om Koen's luchtig grapje; Koen was ook wel wat ontstemd, Als men kan vermoeden, 'k Duwde hem twee knikkers toe: 'k Wou 't zoo graag vergoeden! Just die hier de wijste was, Als ons was gebleken,
[pagina 8]
Werd als scheidsman toen benoemd, Om hier regt te spreken. Ik moet zeggen, met beleid Wist hij 't zóó te klaren, Dat de jongens alle drie, Dra weêr vrienden waren. 't Knikkren werd toen voortgezet, Koen, een slechte mikker, Won, ik weet niet hoe dat kwam, Toch nog menig knikker. Eindlijk ging die dag voorbij, Hij was omgevlogen, O, nog staat mij dat pleizier, Levendig voor oogen. Vader vroeg hoe ik hem vond - Zulk een dag van vreugde, 'k Zag het aan den goeden man, Hoe 't ook hem verheugde. ‘Palief,’ zeî 'k, ‘ik dank u wel Voor zoo veel genoegen, Morgen zal 'k met nieuwen moed, Mij aan 't werken voegen.’ Moeder, als men ligt begrijpt, Werd ook niet vergeten,
[pagina 9]
Voor 't pleizier mij aangedaan, En voor 't heerlijk eten. O mijne ouders doen mij veel, Eindloos veel genieten, 'k Zou mij schamen als ik hen Ooit weêr mogt verdrieten; Vader zegt: 't staat in mijn hand Hem veel vreugd te schenken, 'k Zal mijn heele leven lang Aan dat woord gedenken.

Vorige Volgende

Een pleizierige dag.