De Belgische Illustratie. Jaargang 10

[p. 297]

[Nummer 38]

Op de bruiloft.

De verschillende landen, ja dikwijls de afzonderlijke plaatsen hebben hunne eigenaardige en verschillende wijze van ‘bruiloft houden.’ Moge het in de stad veeltijds met afgemeten vormen en stijf ceremonieel gepaard gaan, de landelijke bruiloft is joviaal, hartelijk, en eene geheele buurt, dikwijls het gansche dorp, neemt er deel aan, en wie in de woning der bruid geen plaats kan vinden, lucht buiten zijn hart door jubelkreten en saluutschoten.

Er is één oogenblik echter, dat overal en altijd een zelfde tooneel te aanschouwen geeft, - het oogenblik namelijk, dat de jonge vrouw het ouderlijke huis zal verlaten, waar zij hare jeugd doorbracht en zooveel beminde en bemind heeft. Het gevoel, de aandoening, die zich dan van de hoofdpersonen meester maakt, uit zich, trots etiquette en het zulk een grooten rol vervullend menschelijk opzicht, alom op dezelfde wijze; dan toch spreekt de stem des harten, die zich aan banden leggen noch bedwingen laat.

OP DE BRUILOFT, NAAR B. VAUTIER.

Het aangrijpende laatste bedrijf der bruiloft het oogenblik van scheiden, is door den schilder op onze gravure onovertrefbaar afgebeeld. Alles duidt aan, dat het geene nederlandsche

[p. 298]

bruiloft is, die hij ons maalde: de kleeding der personen, de bouwtrant der woning, de bergen op den achtergrond; maar de voorstelling is er niet te minder aangrijpend en waar om. Het moge eene echt duitsche bruiloft zijn - ook de onmisbare muzikanten wijzen daar heen - de uitdrukking der gelaatstrekken, stomme doch welsprekende smart hier, uitgelaten vroolijkheid daar, wijzen op alle landen heen, waar het familieleven nog in al zijne zuiverheid bewaard is. Wie ooit een bruiloft bijgewoond heeft en getuige der scheiding was, moet zich bij het zien onzer gravure onwillekeurig dat tooneel uit het verleden weer voor den geest brengen.

Inderdaad, hoe natuurlijk en treffend spreekt de smart uit de gelaatstrekken van de ouders der jonge vrouw, die binnen weinige oogenblikken met haren echtgenoot in den gereedstaanden wagen naar de nieuwe, vreemde woning zal vertrekken. Welk een verrukkelijke groep - de diep bedroefde jongere zuster en de bruid dezen morgen elkander omhelzende, de eerste eene moederlijke vriendin ziende heengaan, de laatste haar troostende en moed insprekende. Welk een contrast met de vroolijke genoodigden, vrienden en bekenden, die het jonge paar een hartelijk vaarwel en een gelukkige toekomst toeroepen, - een contrast, dat echter niets stootends heeft, omdat het geheel der waarheid en der natuur getrouw blijft.