Personen die met dergelijk bezoek vereerd worden, pogen evengauw die vreemde gastjes van kant te zetten, een werkje nochtans dat niet immer op wieltjes loopt, worten slachten het onkruid, ze zijn taai van maaksel en kunnen 't lange doorhouden, 't moet er stuiven eer ze zich overwonnen geven en de veroverde plaatsen ontruimen.
De stêelingen in hunnen strijd tegen de worten wenden zich mêestal tot de apoheekmiddelen zooals collodion en salicyliekzuur, zalven en plaasters, sterkwaters en brandsteentjes. Het landvolk integendeel neemt zijnen toevlucht tot de planten en kruiden der aarde of beter nog het gaat in alle vertrouwen het bijgeloove te rade!
Menige landenaar gebruikt het sap van melk wied, melkkruid of of melkdistel. Dit groeisel noemt zich in 't fransch laiteron en sonchus in 't latijn. In 't bijvoegsel van Deken De Bo's Kruidwoordenboek lezen wij enkele bijzonderheden over den sonchus, zoo schrijft die geleerde vlaming onder meer: ‘'t Melkwied is alle buitenlieden en vooral de keunemelkers wel bekend. Eene soort distel zeggen zij met holden stabel en witten sever lijk melk, groeiende in den akker, geene van meer!
Andere landmenschen verwachten de redding hunner kwaal, van de Celiadoone eene levens- en groeilustige plant die wortelt overal waar z'een ponksken eerde gemoet en binst haren bloeitijd haar kopken kroont met mooie geluwe blomkens. Celiadoone heet ook nog zwaluwkruid wijl er eene oude legende bestaat die beweert dat de zwaluwen de Celiadoone van doen hebben om hunne jongskens 't zicht te geven en tevens dat er in de maag dier vogels n'en steen zit die den zelfden name voert als vermeld gewas.
De Celiadoone bevat werkelijk een brandend en inbijtend vocht misschien wel krachtig genoeg om de worten den genadeslag te geven.
Eindelijk het bijgeloove heeft ook zijn eentje te zeggen in den oorlog tegen die wangroeiingen; 't ware onmogelijk de talrijke middelen na te gaan welke het als onfeilbaar aanhaalt. Wij willen er slechts - omne trinum perfectum - een drietal van op sommen.
- Begeert ge van uwe worten ontslegen te zijn neemt dan een koordeken, vlecht er zoovele letsels in als ge worten hebt, trekt er mede naar de naaste kerk en laat het koordjen daar, zoetekens en zonder ommezien in den wijwaterbak glijden. De persoon die nu eerst na u zijne vingers in 't wijwater doopt zal al uwe worten afdeelen.
Een gemakkelijk middel, is 't niet? Jammer dat het tegen de naastenliefde indruischt!
- Eene tweede remedie: zich d'handen wasschen in 't wij water eener nieuwe gewijde kerk.