Nieuwe Wegen. Jaargang 4

[p. 178]

Thans.

De azuren hemelkoepel over ons gebogen,
met gulden lach het bloemenrijke pad bescheen
langswaar we door den morgen blijde en dartel togen
schoon-stralend van geluk, ten reinen vrede heen.

De groen-getooide en wit-bebloemde twijgen bogen
en strooiden, geuren wuivend, waar we zouden treên,
hun zilvren bloesems. Felle vooglen, opgetogen,
doorheen 't geluchte trilden zaalge liefde-beên.

Thans dwaal 'k alleen met mijn gedachten, somber-zwart
ik ben als een die droef door leedge huizen gaat,
door huizen, eenzaam-koud, waar Leven stille staat,
en die zijn moede stap hoort in het ledig hart
weergalmen: 't hart waar ligt gesteven oude smart
lijk bittre lach op uitgeleefde, dood gelaat.

B. LEONARD.