Print Septentrion. Jaargang 17(1988)– [tijdschrift] Septentrion Vorige Volgende [p. 39] Erik Spinoy De straten Vogels vliegen op naar vreemd geworden takken. De zon hangt laag. De tijd bewijst zich en plukt loof, bederf - de vruchten van zichzelf, maar steeds opnieuw en anders. Geen jaar is vergelijkbaar met een ander jaar, tenzij door weglating, verzwijgen. Elk seizoen is slechts zichzelf en al wat namen draagt ontsnapt. Zodat er enkel deze herfst is en dat maar voor heel even. Zoals de rook boven het brandend loof meteen verwaait. Zoals de straten amper nat zijn na een bui. Uit ‘De jagers in de sneeuw’ (1986). Les rues Des oiseaux s'envolent vers des branches désormais insolites. Le soleil est bas. Le temps s'affirme et cueille feuilles et pourriture - fruits de lui-même, mais toujours répétés et renouvelés. Pas une année ne peut se comparer à une autre année, sinon par élimination, omission. Chaque saison n'est qu'elle-même et tout ce qui porte nom se dérobe. Si bien que seul existe cet automne, et encore - pour un instant. Comme la fumée de feuilles embrasées s'évanouit aussitôt dans le vent. Comme les rues à peine mouillées après l'averse. Traduit du néerlandais par l'Atelier de traduction à Paris sous la direction de Philippe Noble. Vorige Volgende