Kantjil, het dwerghertje

Hoofdstuk XXVI.
Besluit.

Het is zo gelopen, dat de beide meisjes goede vriendinnen geworden zijn.

Nina herhaalde dikwijls haar bezoek aan het Chinese kamp.

Telkens, wanneer ze naar den pasar moest, ging ze op de terugreis naar Sun.

Kwi-Hang-Li zag haar graag komen. Zelfs moedigde hij het aan. In de eerste plaats omdat hij zag, dat Sun van haar hield en hij zijn dochter graag een plezier deed, maar toch ook wel een beetje om Nina zelf. Hij had haar in zijn hart een plaatsje ingeruimd.

Nina zelf vond Kwi-Hang-Li een beetje griezelig, vooral nu hij zijn pinknagel weer had laten groeien. Hij had nu een nagel, die nog langer was dan de vorige en zo krom, dat hij werkelijk wat had van een klauw.

Maar gelukkig wende ze er aan. Het werd van lieverlede zo, dat ze den nagel niet meer zag en er dus ook niet meer van griezelde.

Op een dag stelde Sun voor, dat ze maar geheel en al bij haar blijven zou.

‘Hoe dan?’ vroeg Nina.

‘Wel, bij me blijven, net als de voedster. Je kunt bij me eten en slapen, en mijn vader zal je loon geven.’

Nina praatte er over thuis, en Ma Kariman vond het nog

zo kwaad niet. Het was wel goed, dat Nina wat verdiende.

Ook haar vader had er niet tegen.

Alleen de kleine Kariman vond het niet prettig. Die huilde er in stilte om.

Nina zelf wilde wel. In de eerste plaats om Kantjil, maar toch ook om Sun, die een echte vriendin van haar geworden was.

Zo trok ze dan op een dag voor goed naar de stad.

Ma Kariman bracht haar weg.

Een klein bundeltje kleren hing in de slendang van het meisje.

Toen ze een poos bij Sun in dienst was, een jaar misschien, en de vriendschap tussen de twee meisjes nog hechter geworden was, gebeurde het, dat de oude Javaanse koetsier dood ging.

Hij was zo oud geworden, dat hij bijna niet meer lopen kon en hij was stokdoof en stekeblind.

Kwi-Hang-Li moest een anderen koetsier hebben.

‘Neem Soekoemoe,’ raadde Nina.

‘Soekoemoe, die met Hi-Lung gevochten heeft?’ vroeg Sun.

‘Ja,’ knikte Nina.

Kwi-Hang-Li hoorde er van en liet Soekoemoe bij zich komen. Hij vond, dat hij gegroeid was in dien tijd en een sterke jongen geworden; bijna een man.

‘Kun je met paarden omgaan?’

‘Ja, heer,’ knikte Soekoemoe.

‘Wil je in mijn dienst komen?’

Soekoemoe zei, dat hij het heel graag wilde, als tenminste Hi-Lung niet meer boos op hem was.

Hi-Lung verklaarde, dat hij die vechtpartij allang vergeten was, en dat zal ook wel zo geweest zijn, want hij had wel andere dingen om aan te denken. Hij was op de middelbare school en leerde geschiedenis en wiskunde en al die

dingen meer. Natuurlijk dacht hij niet meer aan vechtpartijen met Javaanse jongens.

En zo gebeurde het, dat ook Soekoemoe bij Kwi-Hang-Li in dienst kwam, en er niet eens zo heel weinig verdiende.

Kwi-Hang-Li was niet slecht voor hem. Hij stompte hem niet zoals hij den ouden koetsier gedaan had en ook grauwde hij hem niet zo onbarmhartig uit. Integendeel, hij behandelde hem behoorlijk en Soekoemoe vond, dat het best uit te houden was in zijn betrekking.

En later, veel later, trouwden Nina en Soekoemoe met elkaar en ze bleven bij Sun, want die wilde niet van hen scheiden.

Zo had Kantjil dan geluk gebracht. Iedereen geloofde, dat Sun door het hertje genezen was, en misschien is dat ook wel het geval. Als je ziek bent en zo heel erg naar iets verlangt, en dat iets komt dan werkelijk, dan is het best mogelijk, dat daardoor de genezing spoediger komt.

Het diertje had nog meer geluk gebracht.

De vriendschap tussen Nina en Sun, die hun leven lang duurde.

Ook had het Kwi-Hang-Li en zijn zoon zachter gestemd tegen de Javaanse mensen. Ze hadden leren begrijpen, dat het helemaal niet in orde was, zo van uit de hoogte op hen neer te zien.

Kwi-Hang-Li werd een ander mens door deze geschiedenis.

Wel liet hij zijn pinknagel groeien en dat gaf hem een griezelig aanzien, maar de liefde voor zijn medemensen, die toch altijd in zijn hart gesluimerd had, was door Kantjil wakker geworden.

Zelfs gaf hij last aan zijn agenten, die het land afreisden, niet te hoge rente te eisen op de voorschotjes, die ze op den oogst verleenden.

En dat kwam alles door Kantjil.

Het hertje heeft nog vele jaren geleefd bij Nina en Sun,

maar op het laatst werd het zo oud, dat het niet meer kon.

Het werd blind en stijf en beliefde geen gras en geen blaadjes meer.

Toen was het gauw met hem gedaan.

Maar in de dessa werd nog lang over deze geschiedenis gesproken en iedereen zei, dat een dwerghertje, dat uit zichzelf naar iemand toekomt, geluk brengt.

Er zijn sedert vele meisjes geweest in Java, die het bos introkken om er een te zoeken, maar na dezen enen keer is het nooit meer aan enig meisje gelukt er een te vinden.