Het zinrijk

[p. 9]

Tussen bomen

Mensen verhaasten hun dood - om lang te
kunnen leven
vereenden zij zich, hieven hun blaren,
vereenzaamden hun top.

Het liefste begroeven zij in aarde, wortels
moorden om groei, het kind staat rechtop,
bewaard tussen ringen en schors.

Zij blijven binnenskamers, verplaatsen zich nooit,
benaderen elkander niet dan wuivend,
de wind slaapt in hun takken in, zij liggen niet dan dood.

Bomen van lucht, van stilte, van licht
worden bomen gebouwd, zij leven van wat ons
in staat stelt te leven, een hart van hout.