|
| |
Broeckeloose Broecke-tasters, Waersegger.
TErwijl het veerschip mijns gedacht
Vast ledigh lach, en sonder vracht,
Soo socht ick als een schip’ er past
Te krijgen ladingh, tot mijn last,
Kreegh ick de Godt Apollo self,
Gedaelt uyt ’s Hemels blaeu gewelf:
Hy vrachte my met Rijmers stof,
En gafmer veele vaersjes of,
En onder alle wasser een,
Dat stond my aen, dit is het geen,
Schoon ick het Vrouwelijck geslacht
Bemin als sy der mannen kracht:
| |
| |
Soo schuylter echter by haer yet,
Waer door mijn tongh hier doel op schiet.
Het tasten van de Osse-broeck,
Schijnt nu een mode voor de doeck,
Den eenen voelt het beest de vangh,
Een ander gaet een vorder gangh,
En voelt de broeck, de borst de stuyt,
Een ander spreeckt sijn oordeel uyt,
En seyt, hoor, leert dit van een Wijf,
Hy is hoogh van beenen, kleyn van lijf,
Heel dun van vlees, en dick van vel,
En kleyn van broeck, dat smeert niet wel;
De langhte, Buyrvrou, is wel yet,
Maer dunte vult de kuypen niet,
Ghy krijght in ’t kort hier voor-gestelt,
Maer schoncken, boncken voor u gelt,
Dus laet ons op een ander gaen,
Hier sie ick noch een beesje staan,
Dats kort van beenen, wel geset,
En fray geborst, en langh, en vet.
Een broeck gelijck een pintjes pot.
| |
| |
Een ander op, die greep versot,
Die voelt, en barst met lacchen uyt.
Een ander vraeght: wat dat beduyt?
Sy roept: die Os is wel gepeest,
En onlanghs noch een Bul geweest.
Een ander, die dat half gelooft,
Geeft schaemte plaets, en siet nae’ t hooft,
En stemt het mee, soo ylt men voort,
En soeckt weer aen een and’re oort.
Men tast, men nijpt, men grijpt, men voelt,
Nae vang, en broeck, met ving’ren doelt.
Een ander neemt ‘et stuk nu wis,
En voelt eerst of ’t een Bul-os is.
Dus op ’t verschil van handt en oogh,
Soo prijst men d’ Os schier Hemel hoogh,
Als oft men binnen in het Beest
Door ’t oor had in den aars geweest;
Dies roept men de Os-verkooper, hoor;
Hoe veel dat Beest: hy eyschter voor:
Men biedt een bot, men hant-klapt daar,
Belieft u dat, hoor moer, neen Vaar,
| |
| |
Ick bied u wel, en geef niet meer,
Hy laetse gaen, en roeptse weer,
Geluck met d’ Os, men gaet nae ’t boeck,
Daer gaen geen schijven van de doeck,
Voor dat men eerst een Borge stelt,
Tot parsepant voor soo veel gelt:
Dan drijft men ’t Beesje van de Mart,
Een ander draeyt het by de start;
Bevalt de Os dan als t’ behoort,
En smeert hy wel, soo roemt men voort
Op ’t tasten van de Osse-broeck,
Hoe past dat seggen van de doeck;
Niet dat ick u hier Wetten stel,
Maer ’t past de Mannen wel soo wel:
De Vroutjes daer het doncker is.
Daer is het tasten wel soo wis,
Wel dan, voelsiecke Vrouwen, hoor,
Hier leydt een wegh, ey! volgh dit spoor.
Lieve Doecken// Hou doch maet,
Tast de Broecken// Daer ’t wel staet.
|
|
Auteursrechtvrij