Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 272]

120 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
O tresoor, mijnder herten melodien,
In wiens opsien ic verhuegen moet,
Wilt doch uwen dienaer verblien,
Dat bidde ic u, mijn liefste beelde soet,
Ende neemt desen mey in u behoet,
Die lustelijc staet in desen sien.
Al waer mijn alder werelt goet,
Mijn herte moet in u aensien altijt verblien.

2
Hoe coemt, lief, dat ghi mi niet en troost
Daer ghi mi siet in desen allende?
Den mey te planten hebbe ick ghegloost,
God wils mi gonnen tot goeden eynde.
Desen mey ick jonstelijck tuwert seynde
Uut liefden, so minne toebehoort.
O Venus, wildi mi met allen scheynden,
So blijft mijn herte in drucke versmoort.

3
O rosier, mijnder herten ghetrouwe,
Neemt doch in dancke mijn minlic saluyt.
U eyghen blijve ick tot uwen behoeve,
Mijnder herten sidy een conduyt.
Ontfaet den mey die lustich spruyt,
Ic wil hem u schencken tot uwer eeren.
O Venus, hadde ic mijns liefs ghebruyck,
Alle vruecht soude in mi vermeeren.

4
O bloemkens die spruyten int groene dal
Daer menich amoreus herte verkeert
Ende menich minnaer brenghet misval
Bi nijders die therte verteert:
Al staet den mey in vruechden vermeert,
Een droef herte en mach niet verblijden
Ten doet Venus, die alle duechden leert,
Door zijns liefs aensien tot allen tijden.

[p. 273]

 

5

 

O roosebloeme, prieel van waerden,

 

Engien mijnder herten confoort,

 

Ontfaet van mi desen mey in duechden

 

Ende geeft mijn herteken een troostelijc woort.

 

Alle droefheyt worp ic overboort

 

Ende in u wil ic mi selven verjuechden,

 

Al waer mijn herte in druck versmoort.

 

Als ic u sie, so moet ick verhuechden.

 

 

 

6

 

O lieflijcke tijt, schoon ende lustich,

 

Wie soude zijn, hi en soude hem verhuechden

 

Als twee minnaers moghen comen rustich

 

Den mey te planten altijt in duechden?

 

Elcx herte dunct mi in duysent vruechden

 

Als si malcanderen haer oochskens toogen.

 

O Venus, wat doet ghi door u vermoghen,

 

Door u is so menich goet herte bedroghen!