Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 284]

124 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
O quade Fortuyn, wat doet ghi mi?
Wat hout ghi mi dat herte bevanghen?
Nacht ende dach so lijde ic pijn,
Naer anders te wesen staet mijn verlangen.
Al moet ick nu in drucke zijn,
Ic hope aen God, den tijt sal keeren.
Swijcht ende denct in elck termijn,
Dit liedeken mach ick nu wel leeren.

2
Die trou des werelts is al ghedaen,
Welc ick beclaghe tot allen stonden.
Niemant en ghelooft, this mijn vermaen,
So en wordi namaels niet verwonden.
Draghet int herte, laet claghen staen
Ende weest tevreden in u lijden.
Swijcht ende denct daermede ghedaen,
So sult ghi namaels noch verblijden.

3
Veel te betrouwen en is niet goet,
Want menich isser door bedroghen.
Het doet verdwinen herte ende bloet
Ende menige heeftet nederghetoghen.
Twist ende discoort, al sonder spoet,
Daerom verdraecht, ick segt ten desen:
Swijcht ende denct wel, wat ghi doet,
Van drucke sult ghi noch ghenesen.

4
Ghi jonghe herten in swerelts pleyn,
Spieghelt u aen mi, ick bids u uut minnen;
Schout alle druck ende groot gheweyn
Ende wilt dat eynde altijt versinnen.
Verlaet quade tonghen, tsi groot oft cleyn,
Want menich werter door bedroghen.
Swijcht ende denct, van herten reyn,
So en wordy namaels niet beloghen.

[p. 285]

 

5

 

So wie dit liedeken eerstwerf sanck,

 

God gheve hem gracie tot allen stonden.

 

Sijn herte leyt hem in groot bedwanck,

 

Mer tsal eens keeren, na mijn vermonden:

 

Den tijt sal comen, al vallet hem lanck.

 

Te Loeven int stadt is hi gheboren.

 

Swijcht ende denct, neemt dit in danck,

 

Op hope te leven heeft hi vercoren.