Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 400]

178 Een nyeu liedeken van den molenaer

[Commentaar]

1
Daer was een goelijc molenaer,
Op zijnder molen dat hi clam;
Omdatter niet te malen en quam
Daerom was hi so gram.
Wat nieus dat hi vernam?
Ja, ja, omdatter niet te malen en quam,
Daerom was hi so gram!

2
Smorghens, alst was schoon dach,
Die molenaer lach al op sijn doer;
Met dien quam daer een vrouken
Met haren sacxken voer.
Het hadde so grooten schoer:
‘Ja, ja, molenaer, wildi mi malen?
Mijn corenken loopt daer door!

3
Molenaer, als ghi mi malen wilt,
So maelt mijn corenken wel:
Steect een steecxken diepere,
Het helpt mi also wel.
Ten is gheen kinderspel:
Ja, ja, twaer grote scade, liept coren op velt,
Het ghelt so grooten ghelt.’

4
Snachts, ontrent der middernacht,
Dat belleken gaf gheluyt.
‘Ay my!’ seyt si, ‘molenare,
Ghy moeter scheyden uut.
Ende nu eest al ghedaen!’
‘Ja, ja!’ so vriendelijc sprack die molenaer
Dat goelijck meysken aen.

5
‘Al gheeft dat belleken groot gheluyt,
Ghi maelt noch veel te groof!
Ay my!’ seyde si, ‘molenaer,
En scheet daer nyet so of,
Het is so goeden stof.
Ja, ja, steect een luttelken diepers,
So gheve ic u den lof!’

6
‘Soude ic noch langhe malen,
Mijn steen wort veel te bot:
Ick en sout niet weten waer halen,
Mijn stof viel veel te cort,’
Ende hi opt vrouken loech.
‘Ja, ja, en wilter niet afscheyden
Het is noch veel te vroech!’

7
Die dit liedeken dichte,
Dat was een ruyter fijn.
Sijn buydel was so lichte,
Te Machelen en mach hi niet sijn,
Daer sadt hi in den wijn.
Hi hevet van hem selven ghedicht,
Te Machelen bi die liefste zijn.