Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 442]

197 Een nyeu liedeken

[Commentaar]

1
In augusto den tweesten dach,
Dat men de stadt van Loven belegen sach
Al van die Fransche knechten,
Daer Merten van Rossum, sonder verdrach,
Die Luevenaers woude bevechten.

2
Die Fransoysen quamen seer stoutelic aen,
Si meynden te Lueven binnenghaen,
Ghelijck een scheper drijft sijn schapen,
Sonder slach oft sonder slaen,
Meynden de Lovensce vroukens te slapen.

3
Op de veste was menigen stouten clerc,
Die vroukens waren neerstich int werck,
Aen steenen, aen reepen, aen alle dinghen.
Si spraken: ‘Sijt aile cloec int werck,
Wi sullen u ghenoch aenbrenghen!’

4
De Fransoysen schoten hun bussen af,
Die van Loven en achten dat niet een caf,
Die burghers hielden goe hoede.
Al waert dat hen veel volcx beghaf,
De schutters waren cloec van moede.

5
Merten van Rossum, den onverlaet,
Hi heeft ghesonden eenen abasaet
Al aen die burghers ghetrouwe.
Hi eyste met woorden seer obstinaet
Tseventichduysent cronen, root van gouwe.

6
Daerboven eyste hi noch, een voor al,
Van clooten, van bussen, een groot ghetal,
En poeyer met gheheelder ermijen,
En dat hi ses weken sonder gheschal
Uut ende in sou moghen rijen.

7
Die heeren hebben verstaen dit woort,
Die borghers waren seer verstoort,
Si en wouden dat niet consenteeren.
Si spraken altsamen met een accoort:
‘Wi willense declineren!’

[p. 443]

 

8

 

Merten van Rossum, hun capiteyn,

 

Hi hielt voor de stadt van Loven ghemeyn,

 

Dat heeft den borghers verdroten.

 

Si riepen: ‘Comt aen, groot ende cleyn!’

 

En si hebben in den hoop gheschooten.

 

 

 

9

 

Die Fransoysen waren seer vervaert,

 

Doort schieten is hen den moet beswaert,

 

Achter rugghe sijn si ghetoghen.

 

Dus danct God die Zijn dienaers heeft bewaert,

 

Want het staet doch al in Sijn vermoghen.

 

 

 

10

 

Merten van Rossum was in grooter noot,

 

Want daer bleeffer meer dan iiii^C doot;

 

Dies was hi ghestoort van sinne.

 

Mer in een groote schure, verstaget bloot,

 

Daer dede hise varen inne.

 

 

 

11

 

Die Fransoysen waren seer vervaert,

 

Si hebbent al tsamen verbaert:

 

Die dooden metter schueren.

 

Die stadt van Loven was hen ontvert,

 

Dat mochten si wel betrueren.

 

 

 

12

 

Als God Zijn dienaers helpen wilt,

 

Teghen hem en helpet tswaert noch schilt,

 

Dan alleen in die hant des Heeren.

 

Dus laet ons tot God keeren als ridder milt;

 

Hi sal Hem tonswaert keeren.

 

 

 

13

 

Die dit liedeken heeft ghedicht,

 

Sijn hert dat was daertoe verlicht

 

Om elcken te vermonden:

 

Want ghelijc een leeu die cloeckelijck vicht,

 

Sijn die van Lueven bevonden.