Het Antwerps liedboek. Deel 1. Teksteditie

[p. 474]

212 Een amorues liedeken

[Commentaar]

1
Een venusdierken heb ic uutvercoren,
Gheen scoonder en weet ic nu terstont!
Om haer so wil ic nu vruecht orboren
Int aensien van haren lachenden mont.
Haer keelken wit, haer borstkens ront,
Maken mi vrolic van sinne.
Scoonder en was noyt van moeder geboren:
Tis recht dat icse beminne.

2
Gelijc gout huer hayr is van coluere,
Twe oochskens ter amoruesheit snel,
Twee borstkens ront, soet van natuere.
So is mijn lieveken, dat weet ic wel,
Sedich van geeste ende niet rebel,
Si is mijnder herten keyserinne.
Ic en weet ter werelt gheen liever creatuere:
Tis recht dat icse beminne.

3
Noch heeft si een hoochmoedighe coragie
Ende daertoe eenen fieren ganc.
Int triumpheren bedrijft si ragie,
Ic en hoorde mij dagen noit soeter sanc
Dan si en bedrijft met haren voysgeclanc.
Het dunct mi puer een goddinne,
Ghefatsoneert is si als een ymagie:
Tis recht dat ickse beminne.

4
Ick en can vergeten mijns liefs manieren,
Haer vriendelijck wesen, haer fiere gelaet.
Crijge ic gheenen troost door haer bestieren,
So wort mijn herte heel desperaet.
Mocht ic met haer, mijn troost, mijn toeverlaet,
Soo waer ic blijde van sinne,
Vruecht ende solaes soude ic hantieren!
Tis recht dat icxse beminne.

[p. 475]

 

5

 

Princesse jent, die mijn vruecht doet breeden,

 

Al mocht ic hebben van goude swaer

 

Tgewichte van u, ic en sal van u niet scheeden.

 

Ghi blijft mijn liefste wederpaer,

 

Want aen u, liefken, en weet ic gheenen maer

 

Dan alle vruecht een gewinne.

 

U wesen reyn en mach mi niet verleeden:

 

Tis recht dat icxse beminne.