Het Antwerps liedboek. Deel 2. Commentaar

[p. 256]

105 Ic had mijn sinnekens uutgheleyt

Liefdesklacht. De minnaar reageert cynisch op de ontrouw van zijn geliefde.

1,1	Ik had mijn gevoelens gegeven
1,2	beelde: gestalte
1,3	troosts: hoop
1,4	stont in weelde: was vol blijdschap
1,5	loosen sin: trouweloze hart
1,6	Dat was iets anders van plan
1,7	in so corter stonde: al na korte tijd
1,8	Men payter so vele: Men verleidt er zovelen
2,1	greyn: uitverkorene
2,2	bedwonghen: in haar macht
2,3	Mer lacen: Maar helaas
2,4	uutghedrongen: verdreven
2,6	Daarin kan ik geen verandering brengen
2,7	Nu zij er geen acht op slaat dat ik haar bemin
2,8	Is het een wonder dat ik nog niet gek word
3,1	uutgherecht: bedrogen
3,2	Ik zal er niet al te bedroefd om zijn
3,3	van sinnen also slecht: onnozel
3,4	Als ik hierom zou treuren
3,5	begheven: verlaten
3,6	aencleven: toebehoren
3,7	Zonder enige spijt of verbittering
3,8	vercoren: uitgekozen
4,1	overgheeft: onderwerpt
4,3	raserie: blinde hartstocht
4,4	wijve: vrouw
4,5	Al loop ik als een dwaas achter haar aan
4,6	Ze drijft de spot met mij
4,7	Niet achtende: Terwijl zij er helemaal geen acht op slaat
4,8	Vervloekt, de liefde die maakt dat men niet meer blij kan zijn!
5,1	solaes: hoop
5,2	blijft in eeren: behoud uw waardigheid
5,3	thuwaerts: wat u betreft
5,6	Dat u uw giftige praatjes rondstrooit
5,7	Het is helemaal geen blijk van trouw
6,1	amoreusen: verliefden

[p. 257]

6,2	Die zich aan de liefde willen wijden (eig. Die de belasting van Venus willen betalen)
6,3	Voordat Fortuna (het gepersonifieerde noodlot) hen in last brengt
6,5	Menigeen ziet er wel mooi uit
6,6	tooghen: veinzen
6,7	Al kreeg ze er een stapel goud voor
6,8	Dan nog zou ze er niet over denken (nl. over een oprechte relatie (6,6))

Men payter so vele met eenen lachende monde (1,8): de minnaar die hier aan het woord is, weet dat mannen zich maar al te makkelijk laten verleiden door een vrouw met een leuke lach, zoals ook zijn lotgenoot uit al 44 al (in bijna gelijke bewoordingen) had vastgesteld (refrein). In al 105 bijt de teleurgestelde minnaar van zich af met de quasi-nonchalante verzekering dat voor één verloren geliefde meteen zes nieuwe klaar staan (strofe 3) en met de zogenaamd afstandelijke constatering dat degene die zich met zijn hele ziel en zaligheid overgeeft aan een geliefde, dwaas is (strofe 4). Het lied heeft hierdoor een relativerende toon die tamelijk uitzonderlijk is in de zestiendeeeuwse liefdeslyriek.

Ic had mijn sinnekens uutgheleyt komt nergens anders dan in het Antwerps Liedboek voor, als tekst noch als wijsaanduiding. Het karakteristieke strofeschema verraadt de melodie van Den lustelijcken mey is nu in den tijt (al 27, zie aldaar), waarvoor hier de versie uit het Devoot ende profitelijck boecxken (1539, nr. 143) is gekozen.

Literatuur: Repertorium 2001, t3366, m0122.