|
| |
| |
| |
Beatrijs
la cerbon per ĝi ne elĉerpu.
Sed pro la gracoplen' de tiu,
kiu patrin' kaj virga restis,
mi entreprenis ĉi miraklon,
sen dub' de Dio plenumitan
por laǔdi Ŝin kiu Lin nutris.
ke mi la kernon trafe diru
kaj ke mi bonan finon verku,
kiujn rakontis frato Ghijsbrecht,
enklostriĝinta Vilhelmano.
Li trovis ĝin en siaj libroj,
La monaĥin', pri kiu temas,
aristokratis, distingita,
ne eblus trovi plu eĉ iun
laǔ moroj kaj laǔ sinprezento.
Se mi prilaǔdus ŝiajn membrojn,
elnombrus ĉiujn la belecojn,
mi timas, ke ĝi ne tre decus.
Rakontos mi do, kiun taskon
ŝi havis longan tempon en
la klostro de sia vokiĝo:
Nek lantis ŝi nek lacis ŝi,
nek nokte nek ĉe taglabor';
ŝi tuj plenumis ĉiujn taskojn;
zorgis pri lumo, pri ornamo,
kaj vekis ĉiujn monaĥinojn.
restis. Amo kutimas verki
miraĵojn ĉie en la mondo.
Foje de ĉi devenas honto,
sufer', ĉagreno kaj envio;
Eĉ saĝajn faras stultaj ĝi,
ĉu vole aǔ ĉu kontraǔvole.
Ĝi tiom kelkajn konfuzigas,
ke ili dubas pri parol' aǔ
pri silent': kio ja utilus?
kiu ekstaras mem laǔplaĉe.
kiuj prefere tenus l' aĵojn:
Troviĝas krome homfidelo:
| |
| |
Ĉi amon nomas mi fidinda.
Ne ĉion povas mi elnombri,
ĉar en la rojoj de la amo
‘stas tiom da terur’ kaj bono!
ekkaptis forte, seneskape;
por tenti l' homon: frue, tarde,
tagon kaj nokton, siajn eblojn
Per falsaj ruzoj li forlogis
la monaĥin' ektimis morti.
Dion ŝi preĝis kaj petegis,
ke Li per sia grac' ŝin savu.
Ŝi diris: ‘Min afliktas tiom,
kaj vundas, ho! la forta amo,
scias: nenio eskapas Lin.)
ke ĉi sufer' min igas vagi.
Mi devos vivi novan vivon:
monaĥan veston lasos mi.’
ŝi amis, sendis ŝi personon
leterportantan tre afable:
Li venu tuj, kiam nur eblos,
Trovis leterportist' la knabon.
Leteron prenis, legis li,
Li estis ĝoja en la kor';
do multe ili jam suferis.
Rajdis plejeble baldaǔ li
Eksidis li antaǔ l' fenestro,
kaj sian dolĉan -lasu do-
li petis vidi kaj alvoĉi.
Ne daǔris longe, venis ŝi.
Vizitis ŝi lin ĉe l' fenestro,
kiu el stangoj feraj estis
plektita en la kruca form'.
ekstere li, si malekstere,
Kaj tiel longe ili sidis,
ke mi ne povus vin sciigi
pri ĉiu ŝanĝiĝ' de l' aspekto.
‘Ve mi’ -ŝi diris ofte- ‘Ve mi!
nur unu-du parolojn diru,
Konsolon vian mi bezonas.
Ama sage trafis la koron,
doloron grandan sentas mi;
| |
| |
neniam plu mi povos ridi,
se vi, karul', ĝin ne eltirus’
Respondis li jen kun fervoro:
‘Vi bone scias, dolĉa kara,
ĉi amon, dum la tuta viv';
Estrin' Venuso, la diino,
ĉar igas Ŝi du florojn belajn
forvelki kaj putriĝi tiel.
Ho, povu mi de vi elpeti,
formeti veston monaĒinan!
Momenton diru vi senriskan,
Mi rajdus for, mi tuj preparus
pri vestoj, kostaj, kaj el lan',
per peltoj mi subŝtofus ilin:
mantelo, robo, pluvvestaĵo.
Pro nul danĝer' mi lasos vin!
Kun vi mi pretas ja alfronti
acidan, dolĉan: tutan vivon.
Je Dio, parol' de honoro!’
La junulino diris: ‘Kara,
volonte mi akeeptas tion,
mi kun vi iros tiel foren,
kien ni estos vojaĝintaj.
De ĉi vespero post semajno
ekstere tie, fruktarbeje.
mi sekvos vin kien vi volas;
se ne malsano min retenos
mi nepre tien al vi venos:
do viaflanke, mi vin petas,
vi zorgu esti tie, kara’.
Forpaŝis li al la ĉevalo,
kaj rajdis for en hasta trot'
tra la kamparo, al la urbo.
Li ne forgesis sian karan:
la postan tagon en la urbo
li serĉis bluan kaj skarlatan,
kaj tajlorigis el ĉi ŝtofoj
mantelon por ŝi kun kapuĉ',
kaj robon kaj eĉ pluvvestaĵon,
kaj ĉion bone subŝtofita!
pli bonan kiel subŝtofaĵon,
Ĝin laǔdis ĉiuj ĝin vidantaj.
| |
| |
Tranĉilon, zonon kaj monujon
aĉetis li, bonajn kaj kostajn,
harligojn, kaj el oro ringojn,
kaj ĉiuspecajn ornamaĵojn.
Li informiĝis pri ornamoj,
Kaj 500 pundojn li kunprenis,
kaj li forrajdis ekvespere
ekster la urbon, tre diskrete.
sur la ĉevalo zorge portis,
kaj tiel iris al la klostro.
Laǔ ŝia diro, fruktarbeje,
eksidis en la mola herbo,
atendi ĝis la kara venos.
Pri li ne nun mi plurakontos,
Post kiam kantis matutinon
la monaĥinoj junaj, oldaj,
kiuj loĝadis en la klostro,
post kiam ĉiuj returniĝis
por dormi en la dormsalono,
kaj diris tie siajn preĝojn
kiel ŝi ŝis tiam kutimis.
Antaǔ l' altar' ŝi genuiĝis,
kaj diris kun tre granda zorgo:
‘Maria, panjo, kara nomo,
plu porti monaĥinan veston.
la homan koron, homajn ecojn.
Ho kiom fastis mi kaj preĝis,
Min terenĵetis nun la amo,
mi do obeos nun la mondon.
Samvere, dolĉa Estro, kiel
Vi pendis inter du rabistoj,
tordita sur la ligno kruca,
kiu mortinta kuŝis tombe,
samtiel mian zorgon vidu,
kaj mian krimon Vi pardonu;
en egaj pekoj mortos mi’.
Poste ŝi iris de l' ĥorejo
surgenuiĝis, kaj preĝadis,
‘Mi tage-nokte lamentadis
ĉe Vi plorinde pri l' dolor',
sed tio tute ne min helpis.
Mi plene perdus la prudenton,
se portus mi plu ĉi vestaĵojn!’
| |
| |
Ŝi sin senigis de l' vestaĵoj
kaj metis sur Mari-altaron.
Ankaǔ demetis ŝi la ŝuojn.
Ŝlosilojn de la sakristio
ŝi ĉe l' Mari-statu' pendigis.
Kaj jen mi donas la klarigon,
por ke, se oni je la primo
ilin bezonus, eblu trovi;
por diri ‘Ave’ antaǔ paso:
ŝi la ŝlosilojn tien metis.
Ŝi do foriris, povrulin',
ŝi ĝin malŝlosis ege ruze,
kviete kaj sen ajna bru'.
Ŝi time venis fruktarbejon.
Rimarkis ŝin jam la junulo,
kaj diris: ‘Kara, ne plu timu,
Kaj kiam ambaǔ renkontiĝis,
ŝi jam ekhontis antaǔ li,
vestite ja nur en ĉemizo,
kun kapo nuda kaj sen ŝuoj.
Li diris: ‘Bela ho virino,
vin nepre decus multe pli
vestaĵoj belaj, bonaj roboj.
mi ilin donos al vi baldaǔ’.
Kaj tie sub l' eglanterio
Po du li donis la vestaĵojn:
'stis blua, kion ŝi surmetis,
plej bonfarita tajloraĵo.
Li diris: ‘Kara, ĉielblua
konvenas pli ol griza vin’.
Kaj ŝi surmetis ŝtrumpoparon,
kaj krome du Kordovajn ŝuojn,
El blanka silko kapkovrilon
kaj ŝi ĝin metis sur la kapon
amplene ŝin sur ŝia buŝo.
Lin ŝajnis ke tagiĝas jam,
ĉar tiel brilis ŝia belo.
Li haste paŝis al ĉevalo.
Li antaǔ si ŝin enseligis,
Kaj tiel ambaǔ rajdis for,
tiel for, ke tagiĝis jam,
| |
| |
Ŝi diris: ‘Di', ĉies konsolo,
se ne forkorus mi kun vi,
mi sonorigus nun por primo,
Mi timas, ke pri l' fuĝ' mi pentos:
malofte nur la mond' fidelas,
kvankam mi turnis min al ĝi;
vendiston ruzan ĝi similas,
anstataǔ ringojn vere orajn’.
‘Ve, kion diras vi, belega!
Se iam ajn mi vin forlasos,
pro nul danĝer' mi lasos vin,
disigos nin nur aĉa morto!
Kiel vi povas pri mi dubi?
Neniam vi rimarkis pri mi,
ke mi 'stas fia aǔ malfida.
Post ol mi vin elektis mia,
mi ne plu havis eĉ ekpenson,
Se mi eĉ estus je ŝi inda,
kara, mi ne forlasus vin!
Pri tio vi ja povas certi.
Mi 500 pundojn bonkvalitajn
kunportas da arĝento pura;
vi, kara, tiujn sola estros.
Se eĉ ni rajdos eksterlanden,
nenion devos ni lombardi,
almenaǔ ne dum jaroj sep’.
la birdoj tie havis feston.
Kaj belaj floroj tie staris
larĝpetalaj sur verda kampo,
belegaj estis, bonodoraj.
L' aero estis klara, pura.
Multaj 'stis tie rektaj arboj,
La belan la junul' rigardis:
Li diris: ‘Kara, se vin plaĉas,
ni elseliĝos, plukos florojn;
ĉi tie al mi ŝajnas bele.
De l' amo ludu ni la ludon’.
‘Ho fi!’ -ŝi diris- ‘vilaĝano!
Ĉu mi descendu sur la grundon
Min nepre mankus decosento!
| |
| |
Ho prave mi bedaǔron sentas!
Vin punu Dio pro ĉi piano.
Ne plu menciu tiun temon,
aǔskultu l' birdojn en la valoj,
kiel plenĝoje ili kantas;
ĉi tempopaso ne malplaĉos.
kun vi en bonfarita lito,
Mi vin koleras en la koro,
ĉar vi proponis tion nun’.
Li diris: ‘Kara, ne koleru,
Min Dio punu kaj hontigu,
Si diris: ‘Do pardonas mi.
Vi min konsolas pli ol iu
vivanta sub la ĉieltrono.
Se vivus Abŝalom la bela,
kaj se mi certus, ke kun li
mi povus vivi eĉ mil jarojn
- min tio kontentigus ne!
ne havus sencon eĉ proponi,
dum vi surtere vivus plu,
mi nepre venus al vi tie!
parolojn mi vortigis stultajn!
valoras pli ol tera ĝoj':
plej eta tie plenperfektas,
l' animon homan plej delektas
Alstrebas tion kiuj saĝas,
kvankam mi mem ja devas vagi
kaj vivi en pekeco granda
pro vi, junulo bela kara’.
rajdante tra montar' kaj valoj.
Ne eblas plendetale diri,
kaj trafis certan urbon, kiu
Kaj tiom ilin plaĉis tie,
ke restis ili jarojn sep,
kaj ili ĝuis luksan vivon
plezure kun la korpa ĝu',
kaj naskis du infanojn kune.
| |
| |
Sed tiam, post ĉi jaroj sep,
post kiam foruziĝis mono,
kion kun si kunportis ili.
Ornamojn, vestojn kaj ĉevalon
por prez' duona ili vendis
kaj ĉiun monon tuj elspezis.
Ŝi ne kapablis eĉ nur ŝpini
por perlabori la vivtenon.
Altiĝis prezoj en la lando
pri manĝoj, vino kaj biero,
pri ĉio kion hom' bezonas;
ol almozpeti pri la pano.
Disiĝon kaǔzis ĉi malriĉo,
kvankam bedaǔris tion ambaǔ.
La viro perdis la fidelon:
li lasis ŝin en ega peno,
returniĝante mem hejmlanden.
Ŝi diris: ‘Tiel do okazis,
kiel mi timis jam delonge.
Postrestas kun ĉagreno mi:
ĉar tiu min forlasis nun,
Maria, ho Estrin', bonvole
preĝu por mi kaj miaj idoj,
ke ni ne mortu pro malsato.
Mi devas korpon kaj animon
makuli do per pekaj faroj.
Estrin' Maria, helpu min!
Eĉ se mi nun kapablus ŝpini,
en du semajnoj unu panon.
Pro ĉi mizero mi do devas
ekster la urbo sur kampar'
per propra korpo monakiri,
gor ke manĝaĵon mi aĉetu.
Ĉar kiel ajn, ne povas mi
infanojn miajn ja malzorgi’.
ĉar al ni jen certigas oni,
ke ŝi sep longajn jarojn vivis
surtere tiel, laǔ putino.
Plenumis ŝi multnombrajn pekojn
(kvankam kun pieja senplezur')
kiujn ŝi faris per la korpo,
per kiu ŝi ne multe ĝuis.
Kaj cion ĉi por eta sumo,
per kiu l' idojn si vivtenis.
hontindajn pekojn kaj penadon,
faritajn dum ĉi 14 jaroj!
Sed, ĉu ĉagrena aǔ eĉ plora,
| |
| |
la Horojn preĝis ŝi, honore
ŝin liberigu el la pekoj,
kiuj sur ŝi ja tiom pezis
Ĉar al vi jen certigas mi:
sep jarojn estis ŝi kun l' ulo,
kaj ŝin postlasis eksterlande
Vi scias jam pri l' dua sepo.
Do aǔdu, kiel plu ŝi vivis.
jen Dio sendis en la koron
al ŝi pentemon tiel grandan,
ke ŝi prefere lasus tranĉi
la kapon for per nuda glav',
ol plue fari tiajn pekojn
per sia korpo, laǔ kutimo.
Ŝi ploris tage, ploris nokte,
l' okuloj ne sekiĝis plu.
mannutris Dion, ho Fontan',
ne plu toleru ĉi suferojn!
Estrin', mi prenas Vin ateste,
ke pentas mi pri miaj pekoj,
Tiel multnombras, ke mi scias
kun kiu. Ve! Kompatu min!
Mi prave timas Lastan Juĝon
(Ne vidas mi, kion Di' vidas)
ĉar ĉiuj pekoj malkovriĝos
(ĉu riĉa kulpas ĉu povrul')
kaj ĉiun krimon Dio venĝos,
antaǔe jam kun pentofaro;
Se portus mi eĉ haran veston,
kaj rampus kvazaǔ kvarpieda
en ĝi de lando mi al lando,
vestita lane, kaj sen ŝuoj,
de l' pekoj liberiĝi, sen,
Estrin' Maria, helpo via!
jam multajn feliĉigis Vi:
l' animon samkiel la vivon,
li estis plene ties sklavo;
tamen, Estrin', Vi savis lin.
Kvankam mi estas pekulino,
vivante jene kontraǔvole,
| |
| |
Estrin', memoria, ke mi preĝis
la preĝojn por honori Vin.
Al mi la kompatemon montru.
Mi estas unu, kiu zorgas:
‘Ave Maria’, dankon trovu.
Kiuj volonte al Vi preĝas,
Estrino, tiel plaĉas Vin,
en Nazaret, kie Vin serĉis
l' anĝelo kun mesaĝ' unika,
sendube al Vi tiom karas,
ke estas danka Vi al ĉiu,
ankoraǔ Vi lin gracplenigus
kaj ĉe la Filo por li pledus’.
Ĉi preĝon kaj ĉi plendajn vortojn
la pekulin' tagtage diris.
Ŝi prenis mane po infano,
vagadis tra la tuta lando
de urb' al urbo en malriĉo,
Ŝi tiom longe plue vagis,
ĝis ŝi denove l' klostron trovis,
post sun' je vesperiĝo venis
ŝi tarde ĉe vidvina dom',
noktŝirmon petis ŝi pro Dio,
ke tie ŝi la nokton restu.
‘Mi ja ne povas vin forpeli’
diris vidvin', ‘kun ĉi infanoj;
aspektas ili, ŝajne, lacaj.
Ni inter ni dividos ĉion,
kion provizis la Sinjor',
pro am' de lia dolĉa Panjo’.
Do restis ŝi kun la infanoj,
kaj tre volonte informiĝis,
kiel en klostro statas ĉio.
‘Rakontu’ -petis ŝi- ‘vi bona,
ĉu klostro 'stas de nobelinoj?’
‘Ho jes’ -ŝi diris- ‘je l' honoro!
kaj luksa ĝi kaj ege riĉa;
neniu klostro ĝin similas.
pri iu ajn malbonon diri,
pri kiu ili povus honti’.
Kaj kiu sidis ĉe l' infanoj,
Ŝi diris: ‘Kial tiel diri?
| |
| |
se bone mi komprenis ĉion,
Ĝin diris viro, sen mensogo.
ke ŝi forfuĝis el la klostro;
neniam pri ŝi diskoniĝis,
kaj diris: ‘Klare vi deliras!
Pri l' sakristianino nepre
ne diru plu tiajn rakontojn,
krom foje kiam ŝi malsanis.
Ol hundo multe pli malbonus,
kiu rakontus krom bonaĵon.
Animon ŝi havas tiel puran,
Eĉ traserĉante ĉiujn klostrojn
inter la Elbo kaj Garono,
mi vetas ke ne eblos trovi
eĉ unu kun pli sankta viv'!’
en pekoj, trovis stranga tion
ŝi diris: ‘Sinjorin', sciigu,
ŝiajn gepatrojn nomu do!’
Ŝi diris ambaǔ laǔ la nomoj.
Jam sciis ŝi: jen tio - ŝi.
Ho Dio, tiun nokton ploris
Ŝi diris: ‘Mi prezentas sole
plenkoran egan penton nur:
Estrin', Maria, venu helpi!
Se vidus mi bruladi fornon,
ke flamoj lekus ĝia jn lipojn,
mi enŝteliĝus tre rapide,
se ĝi kvitigus miajn kulpojn.
Ho Di', desperon Vi malamas:
mi fidas tiun ĉi malamon.
Mi daǔre plu esperas gracon,
kvankam pro tim' angoras mi;
ĝi min kondukas en timegon.
ekzistis post la Enkarniĝo,
por morti sur la kruca ligno,
- aǔ savis Vi la pekulinon:
kiu kun pento serĉis gracon,
ĝin trovis, eĉ se estis tarde
ĉar tiel Vi jam klare montris
ce unu el la du rabistoj,
la dekstra kiu pendis kruce;
ja estas tio nin konsola,
ke lin akeeptis Vi senpune.
| |
| |
Vi diris: ‘Estos vi, amiko,
hodiaǔ kun Mi en la Regno;
pri tio Mi certigas vin’.
Montriĝis, ho Sinjor', klarege,
ke Gisemasto, la murdint',
finfine Vin pri graco petis.
Nek donis oron li nek riĉon,
li sole pentis pri la pekoj.
elĉerpi maron ĝis sekec'.
Estrin', ke ĝin ne venkus grac'.
Ho kial min do ne atingus
via kompato, se la pekojn
mi ja bedaǔras tiom forte!’
Surplanke kuŝis ŝi preĝante,
dormemo kaptis ŝiajn membrojn
kaj dolĉe ĉi en dorm' forglitis.
kuŝantan tie kaj dormantan:
‘Homo, vi tiel longe plendis,
pri vi Maria nun kompatas:
Ŝi savis vin per siaj preĝoj.
Nun iru klostren tre rapide:
la pordoj staras larĝ-apertaj,
samhore vi la samajn pasis
retrovos vi monaĥajn vestojn
kuŝantaj ree sur l' altaro;
vualon, frokon kaj la ŝuojn
Ŝlosilojn de la sakristio,
kiujn vi ĉe l' statu' pendigis
la nokton, kiam vi foriris,
Ŝi tiel zorgoplene gardis,
ke ĉiujn tiujn 14 jarojn.
neniu eĉ rimarkis mankon,
foreston vian eĉ ne vidis.
en pli-malpli via aspekto.
ĝin faris, pekulin', por vi!
Ŝi nun revokas vin al klostro.
Mi diras laǔ ordon' de Dio’.
Ne daǔris longe post ĉi tio,
ŝi saltleviĝis el la dorm'.
ke li min puŝos en ĉagrenon
| |
| |
pli ol suferis mi ĝis nun!
Se nun mi iros en la klostron
kaj oni prenos min ŝtelisto,
skandalo iĝos eĉ pli granda
ol ĉe l' forkuro el la klostro.
Mi petas Vin, ho Dio bona,
kiu forgutis el la Flanko,
se tiu voĉ' kiu min vokis,
ĉi tien venis nur por bono,
ke ĝi ĉe unu foj' ne lasu,
kaj trian fojon, tre tre klare,
por ke mi kun certeco iru
denove re en mian klostron.
La postan nokton, aǔdu vi,
kiu alvokis ŝin kaj diris:
‘Homo, postponas vi tro longe!
Do iru re en vian klostron;
Mi 'stas sendito ŝia: kredu!’
Do duan fojon ŝi perceptis
instigan ke ŝi iru klostren.
Nek tarnen ŝi aǔdacis fari.
La trian nokton ŝi atendis
kaj diris: ‘Se 'stas elfa monstro,
diablan forton kaj potencon;
kaj se li venos en ĉi nokto,
Sinjor', lin tiom konfuzigu,
ke li forfuĝu el ĉi dom',
se al mi voĉon sendas Vi,
por ke mi iru en la klostron.
Estrin', je via Ido petas
mi, ke Vi trian fojon sendu’.
La trian nokton ŝi maldormis.
kun supergranda lumhelec'
kaj diris: ‘Tute ja ne taǔgas,
ke vi ne agas laǔ l' ordono,
ĉar per mi vin Maria vokas.
Ho vi atendu ne tro longe!
Nun iru klostron vi sen dubo;
la pordoj staras larǔ-apertaj:
vi povas paŝi laǔ elekto.
Retrovos vi monaĥajn vestojn
kuŝantaj ree sur l' altaro’.
ne povis pekulin' kuŝanta
ĉi brilon per l' okul' toleri;
ŝi diris: ‘Nun mi ne plu dubu:
| |
| |
ĝi estas de Mari' sendito.
Nun certas mi sen ajna dubo:
ĝin akompanas hela brilo.
Do nun mi ne postpones plu,
mi iros re en mian klostron.
Mi faros ĝin kun bona fido
kaj per la ŝirmo de Maria,
konfidos mi al Patro Dio;
Li nepre ilin save ŝparos’.
Demetis ŝi, sen plu hezito,
la vestojn, kiuj kovris ŝin,
senbrue por ne veki ilin.
Ŝi ambaǔ kisis sur la buŝon,
ŝi diris: ‘Karaj, restu sanaj.
mi lasas vin en bona fido;
se Ŝi por mi ne grac-akiris,
mi nepre ne forlasus vin,
eĉ ne pro ĉiu riĉ' de Romo!’
Nun aǔdu kion ŝi komencis!
Nun iris ŝi kun multaj larmoj
ek al la klostro, tute sola.
Kiam ŝi venis fruktarbejen,
la pordojn trovis ŝi apertaj.
Enpaŝis ŝi sen plua dubo:
Mi estas re inter la muroj!
Laǔ kie pasis ŝi, la pordoj
larĝe apertaj 'stis por ŝi.
Kaj la preĝejon ŝi eniris.
‘Ho Sinjor' Di', mi petas Vin,
helpu pri ĉi monaĥa vesto,
la nokton, kiam fuĝis mi’.
Mi tion nepre ne mensogas,
mi diras ĝin tre serioze:
la ŝuojn, frokon kaj vualon
Surmetis ŝi tre haste ilin
Vi estas virto de l' floraro.
Vi portis Idon sen dolor',
kiu Sinjor' eterne estos.
Sinjoron, kiu al ni fratas,
kaj Filin' kara Li Vin nomas.
| |
| |
Tre tio trankviligas min:
kiu ĉe Vi petas pri graco,
ĝin trovas, eĉ se estas tarde.
Estante trista kaj malgaja
(ĉe Vi ja statas tiel ĉi)
pro Vi mi rajtas esti ĝoja.
Kun pravo mi benadas Vin!’
Ŝlosilojn de la sakristio
ŝi vidis pendi -estas vere!-
Ŝlosilojn do ŝi prenis kun si
lampojn ŝi vidis ĉie brili.
Post tio prenis ŝi la librojn,
dismetis tiujn laǔ sidlokoj,
Marian Virgulinon preĝis,
sin kaj l' infanojn, kiujn lasis
ŝi en ĉagren' ĉe l' vidva hejmo.
Kun tio pasis jam la nokto,
kaj eksonoris la horloĝ',
por plej ekzakta matutino,
kaj ĉirkaǔaĵe ĉiuj aǔdis.
Kiuj dormeje supre kuŝis,
descendis ĉiuj sen malfru'
de la dormej'. Pri l' okazaĵoj
nek sciis granda nek malgranda.
Tutvive restis ŝi enklostre
sen riproĉindo, sen skandal':
precize kvazaǔ estus ŝi mem.
Tiel ĉi pekulin' revenis,
dank' al Maria, laǔdu Ŝin,
la Virgulino de l' ĉielo,
se tiujn ĝenas la mizer'.
La nobelino de l' rakonto
'stas monaĥin' kiel antaǔe.
Mi tamen volas ne forgesi
ambaǔ infanojn, kiujn lasis
ŝi en mizer' ĉe l' vidva hejmo
kun mank' de mono, mank' de pano.
Ne eblas plene elrakonti,
kiom da larmoj ili verŝis.
Eksidis la vidvin' apude;
ambaǔ infanojn prenos mi.
Ŝi vestis ilin, laĉis ŝuojn,
kunprenis ilin al la klostro;
ŝi diris: ‘Sinjorin', do vidu
| |
| |
la panjo ilin en la nokto
kaj mem foriris sian vojon,
ne scias mi pri la direkt'.
Senhelpaj estas ĉi infanoj.
Mi mem ne scias, kion fari’.
La abatino ŝin respondis:
por ke vi ne malriĉon havu,
akcepti trinkon kaj manĝaĵon.
Kaj se 'stas manko, diru ĝin’.
Kaj tre gajiĝis la vidvino,
Ŝi prenis ĉe si la infanojn
La panjo, ilin mamnutrinta,
sin sentis ja senpezigita,
sciante ke ŝi ilin vartas,
la idojn kiujn ŝi forlasis
kun granda timo kaj dolor'.
Ŝi do estonte ne plu zorgis
nek timis plu pro la infanoj.
Ŝi vivis nur sanktulan vivon.
Multajn suferojn, multajn ĝemojn
ŝi havis tage kaj dumnokte,
ĉar en la koro kuĉis pento
pri ŝiaj fiaj pekoj, kiujn
al iu homo, nek malkovri,
estiĝis famo pri malbon',
kiu damaĝus al la klostro.
La tagon, kiam li alvenis,
kuŝante preĝis sian preĝon
en ege granda kormalcerto.
Diablo tentis, ke pro honto
ŝi ne malkovru al l' abato.
junulo paŝas blankvestita;
enbrake li videble portis
infanon, ŝajne mortis ĝi.
pomon, kiun li kaptis re:
por la infan' ĝi estis ludo.
tre klare, kuŝe en preĝado.
| |
| |
Ŝi diris: ‘Ho amik', bonvolu,
je liaj Diroj mi vin petas,
ke vi eldiru kaj ne kaŝu,
kial vi ludas por l' infano
‘Vi pravas, monaĥino, certe:
ne scias ĝi pri mia ludo,
nek multe ja, nek eĉ malmulte;
ĝi mortis, - aǔdas, vidas ne.
Precize same Di' nescias,
ke preĝas vi, ke fastas vi;
de pekoj tiom vi kovriĝis,
neniom aǔdas el ĉi preĝoj.
Do jen konsil': rapidu, ek!
Al la abat', la patro, iru,
kaj rakontadu al li plene,
sen ajn mensogo, ĉiujn pekojn.
vin el ĉi pekoj vin ĝenantaj.
Sed se vi ilin ne konfesos,
pri ili venĝos akre Di'!’
nenion plu al ŝi malkovris.
Sed kion diris li, ŝi kaptis.
ŝi petis la abaton, ke li
ŝian konfeson plenan aǔdu.
Li diris: ‘Ho filino kara,
Kaj ŝi je sama ĉi momento
sidiĝis ce l' abato sankta,
malkovris lin pri l' tuta vivo
kaj ties vojo de l' komenc':
monaĥan veston, ho kun tim'!,
dumnokte sur Mari-altaro,
por fuĝi l' klostron kun junulo,
Pri ĉio kion ŝi travivis,
ĉion, kion ŝi sciis kore,
Post konfesado tute funda,
diris sankta patro, l' abat':
vin de la pekoj vin ĝenantaj,
| |
| |
al ŝi sur kap', absolvis ŝin.
Li diris: ‘En predik' publike
mi tiel zorge ĝin vortigos,
el ĝi, en kiu ajn ĉirkaǔo,
ekhavos ĝenojn aǔ problemon.
Ja estus fie, ĝin silenti,
faris honore al la Panjo.
Esperas mi, ke konvertiĝos
pluraj pekuloj pro ĝi tio,
Al klostranaro li sciigis,
kion ĉi monaĥin' travivis;
kiu temas; restis sekrete.
L' abat' foriris, di-gvidate.
Ambaǔ idojn de l' monaĥino
kondukis kun si la abat'.
Li vestis ilin per frok' griza,
Nun laǔdu Dion, Lin honoru,
Marian ankaǔ, di-nutrintan,
kiu miraklon verkis belan.
Ŝi savis ŝin el la mizero.
Ni ĉiuj preĝu, grandaj, etaj,
aǔdante legi ĉi miraklon,
Amen
| |
| |
| |
iom pri kelkaj aliaj titoloj en la sama serieto
Tertuliano - APOLOGIO. La unua grava verko latina pri Kristanismo, el la jaro 197 p.K. Fama pro siaj stilaj kaj lingvaj malfacilaĵoj, ĝi rebatas la falsajn akuzojn de la romia socio kontraǔ kristanoj, ĝi eksplikas kio estas Kristanismo, kaj prezentas frapan bildon pri la realeco de frukristana vivo.
Kenneth Twinn - UNITARIISMO. Tre klara, konciza prezento pri speco de Kristanismo, kiun la granda publiko nepre tro malmulte konas. La aǔtoro estas Unitaria pastro.
Gerrit Berveling - DIO/KRISTANISMO/ALIAJ RELIGIOJ. Tiu ĉi universitatnivela traktaĵo, farita en la kadro de la studo por iĝi Remonstranta pastoro, diskutas la ĉi-koncernajn tezojn de W. Cantwell Smith, donas historian superrigardon pri la ŝanĝiĝantaj sintenoj de kristanaj teologoj ekde la komenco ĝis la nuno rilate nekristanajn religiojn, kaj fine prezentas la pozicion de la aǔtoro en ĉi temaro. Bibliografio kaj glosaro kompletigas la tuton.
JAM TEMP' ESTA! La titolo (= jam estas tempo, vortludo kun Jam tempestas!) estas cito el praesperanta poemo de Zamenhof. Laǔ ni, ĉi frazero plej taǔgas por titoli ĉi broŝuron. Temas pri teksto, verkita de aro da sudafrikaj kristanoj el plej diversaj eklezioj. Ilin ege impresas la nuntempaj okazaĵoj en ilia lando suferanta, kaj surbaze de sia fido je Dio, ili provas interpreti la okazaĵojn teologie. Dokumento nepre graveda je influoj por la estonto.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd