De Belgische Illustratie. Jaargang 16

Liederkrans.

Onze dichterlijke vriend Frans Willems, heeft een liederkrans gemaakt, veelal uit het duitsch in onze taal overgebracht. Ziedaar een werk dat hem tot eer strekt! Doet de kinderen zingen en gij zult een groot zedelijk uitwerksel verwezenlijkt hebben. Wilt gij eene kleine proeve van de vloeiende gedichtjes, die weldra overal, in onze scholen, uit de kinderkeeltjes zullen weergalmen? Luistert:

De schoone wereld.

Zon aan den hemel, hoe zijt ge zoo schoon?
Liefelijk spreidt ge ons de kleuren ten toon.

IJsveld op de Alpen hoe glanst ge zoo hel?
Stroomen verschaft ge de borlende wel.

Weiden en velden, wie heeft u gesmukt?
't Oog wordt door bloeme bij bloeme verrukt.

Hemelsche vader! uw machtige hand
Schiep ons zoo heerlijk de zee en het land!

Wolkengroet.

Waarheen langs uwe hemelbaan
Gij, wolken, zonder wijlen?
Wilt gij soms naar mijn huis toe gaan?
O kon ik met u ijlen!

Ware ik de wind, hoe zou ik stout
Met u de lucht doorzweven,
En over stroom en veld en woud
Mij weêr naar huis begeven.

Doch ik blijf hier en gij trekt voort
Ik zie u nimmer weder!
O groet mijn dierbaar vaderoord
En daalt er zeegnend neder!

Morgengroet.

Kinders, ontwaakt! kinders, ontwaakt!
Opent uw oog voor de zonnige stralen;
Helder vertoont zich de dag en de dalen,
Vlammende wandelt het golvende meir;
Kinders, wordt wakker en sluimert niet meer.

Kinders, ontwaakt! kinders, ontwaakt!
't Klokkengelui van het kerkje daarboven
Noodigt ons plechtig den Schepper te loven,
Mildelijk zendt Hij zijn zegen ons neer;
Kinders, wordt wakker en dankt nu den Heer.

De knaap der Bergen.

Ik ben der bergen herderszoon;
Ik zit hier op den Alpentroon.
De zonne schijnt het eerst bij mij;
Zij blijft mij ook het langste bij.
Ik ben de knaap der bergen.

Hier is de bronwel van den stroom;
Ik drink hier van zijn steenen boôm.
Van rotsen bruist zijn schuimend sop,
Dit vang ik met mijn armen op.
Ik ben de knaap der bergen!

De berg, die is mijn eigendom;
Daar waaien woeste stormen om,
En huilen zij van Zuid en Noord,
Mijn lied wordt bovenuit gehoord.
Ik ben de knaap der bergen!

Is daar beneên het bliksemvuur,
Dan sta ik hier nog in 't azuur.
Ik ken die kracht en roep haar aan;
Laat vaders huis in vrede staan!
Ik ben de knaap der bergen!

En als de bange stormklok klinkt,
En 't krijgsvuur op de bergen dringt,
Dan daal ik af in 't strijdgebied
En zwaai mijn zweerd en zing mijn lied.
Ik ben de knaap der bergen!

Vergankelijkheid.

Het kan hier niet immer zoo blijven
Op onze verganklijke baan.
Wat groeit en wat bloeit moet verwelken,
Wat leven heeft moet eens vergaan.

Hier woonden reeds menige menschen,
Die zelden nog worden herdacht;
En na ons ook komen weer andren,
Als wij zijn 't vergeten geslacht.

Wij zijn nu zoo vroolijk te samen,
En minnen elkander zoo teer!
Maar spoedig gaat ieder zijn wegen;
God weet, zien we elkander nog weer.

Doch, waar wij in 't leven ook wandlen,
Wij breken onz' vriendschap niet af;
En, zijn wij getrouw in den Heere,
Dan zien wij elkander na 't graf.

Daar komen wij weder te samen,
En vreezen de scheiding niet meer;
Daar smaken we een heil zonder ende,
Standvastig in God, onzen Heer!