De Belgische Illustratie. Jaargang 16

[p. 185]

[Nummer 24]

Onze gravures.

Thomas Holloway.

Wie kent dien naam niet? Wie heeft sedert jaren, op de vierde bladzij der dagbladen, tot vervelens toe, den naam van Holloway niet gezien? Pillen van Holloway waren jaren lang een onfeilbaar medecijn voor vele, zoo niet alle kwalen en als het menschdom er niet onsterfelijk bij geworden is, dan toch zeker is de maker van die pillen, door den verkoop, een overgroot getal keeren er millionnair bij geworden.

thomas holloway.

Thomas Holloway stierf dezer dagen op zijn buitengoed te Tittenhurst, nabij Sunningdale, in den ouderdom van 84 jaar. Zijn naam zal in de engelsche geschiedenis gekend blijven, niet alleen als een gelukkig speculant; maar als een weldadig en menschlievend man, die een goed gebruik maakte van een deel zijner schatten.

In 1873 gaf hij een vierde van een millioen pond sterling voor het oprichten van eene schuilplaats voor zieken uit de middenklasse en het Senatorium geheeten, te St. Ann's-Hill, nabij Virgina Water; hij begiftigde daarenboven dit gesticht met eene aanzienlijke som; weinige jaren later gaf hij nogmaals een kwart millioen pond en beloofde daarenboven 100.000 pond voor verdere inrichting, ter bouwing van een Holloway College, bestemd voor de hoogere opvoeding van meisjes. Het gesticht werd opgericht ter nagedachtenis van Holloway's vrouw, die eenige jaren geleden gestorven is.

Deze instelling is een der merkwaardigste van gansch Engeland; het gebouw kan 250 damesleerlingen bevatten. De leeraars, deels vrouwelijke, worden met zorg en volgens aanduiding van den stichter gekozen. Het gebouw zelven is van denzelfden bouwmeester als het Senatorium, en in franschen renaissance-stijl. Het telt duizend kamers, eene kapel, boekwinkel, museum, schildergalerij, muziekzalen, enz. enz., en om de galerij onmiddellijk een goed aanzien te geven, vermaakte Holleway aan dezelve eene verzameling schilderijen, ter waarde van 90.000 pond sterling.

Wat het hooger gemeld Senatorium betreft, dit is ingericht voor personen, die een zekeren rang in de wereld bezetten, maar die juist daarom niet tegen ziekte en ongeval gewapend zijn, zoo als klerken, leeraars, gouvernanten, enz. Het getal vrouwelijke en mannelijke zieken, dat in dit gesticht kan opgenomen worden is 400. Het gebouw is in engelschen renaissance-stijl; het is zeer sierlijk en met eene groote verscheidenheid versierd en geen enkel punt, dat tot lust en opwekking der patiënten kan dienen, is hier verwaarloosd, niet alleen in het gebouw, maar ook in de hovingen en het park, dat prachtig beplant is.

De naam van Holloway zal, zeggen wij, in de geschiedenis van het engelsche volk eene schoone plaats blijven beslaan, nevens zoovele anderen, die een deel hunner fortuin aan het lijdend menschdom hebben opgeofferd. Wij ook hebben groote stichters geteld; ook hier, in ons land, werden voor eeuwen een aantal nuttige instellingen gesticht welke nog, tot op onzen tijd, onze fierheid uitmaken.

De geest dezer stichtingen is echter thans dood en dit hebben wij vooral te danken aan de omwenteling van 1793, die de hand legde op alle die partikuliere instellingen, deze zich toeëigende, den wil des stichters verkrachtte en de inkomsten bezigde tot doeleinden, welke de stichter, hadde hij nog geleefd, zou verstooten hebben.

Ons gouvernement, zijne ingeving in dien rampzaligen tijd vindende, zet die handelwijze voort, palmt nog voortdurend in wat het inpalmen kan, verdringt de aangestelde bestuurders, zet zich onbeschaamd in dezer plaats en terwijl de godsdienstige geest altijd dergelijke stichtingen bezielde, werkt het dezen integendeel hardnekkig buiten. In Engeland, het land der vrijheid, zou het gouvernement zich wel wachten zich in de plaats van eenen weldoener des menschdoms te stellen, en zeker zou het den wil van eenen testamentmaker niet breken om de achtergelaten gelden tot een ander doel aan te wenden dan deze bepaald had.

Men heeft in België de bron der liefdadige stichtingen gedood, omdat men den laatsten wil van eenen stervende niet meer eerbiedigt.

De vroolijke speelman.

Het gaat er recht vroolijk toe in de herberg! Onverwacht is de speelman gekomen en nadat hij zich met een goeden dronk bier verfrischt heeft, begint hij een vroolijken dans te tokkelen en die tonen zijn aanstekelijk voor het jongere geslacht. Het schijnt dal het jeuksel in de beenen zich spoedig overzet, want pas ving er een enkel paar aan met dansen, of een tweede, een derde, een vierde volgde, en alles wat beenen had dwarrelde nu in wilden dans dooreen: alleen de jongens en de oude tandelooze dorpsburgemeester uitgezonderd. De muzikant zelf heeft er genoegen in, de deernen en knapen zoo hupsch

[p. 186]

te zien springen, hunne kreten en uitroepingen te hooren en hen zoo onvermoeid voorbij zijnen stoel te zien schuiven.

De gescheurde broek.

De schilder S. Pinto brengt ons hier in onze jeugd terug. Hoe dikwijls hebben wij ons, zoo niet in dergelijke, dan toch in soortgelijke positie bevonden! Hoe dikwijls was vest of broek gescheurd door het klouteren in de boomen, en waren wij gelukkig als eene welwillende buurvrouw de scheur toedriegde, in de hoop dat, thuis gekomen, moeder er niets van merken zou!

Wat staat de knaap, die zoo gelukkig niet was eene toovergodin te ontmoeten, om hem zijn gescheurde broek te naaien, en dus de ruwe handen van moeder op zeker plaats moest voelen, wat staat hij daar natuurlijk te mokken en te sumpen! Hij moest naar school, getuige den leeren zak dien hij op den rug draagt, doch met de gescheurde broek kon hij daar niet verschijnen, en al kijvende deed hem moeder het kleedingstuk uitspelen om het eerste te herstellen.

De broek, die nu op moeders schoot ligt, schijnt er eene van die te zijn, welke reeds vele stormen heeft doorgestaan. Ons dunkt dat ze gelapt en nog gelapt is en, wie weet, of ze ook niet scheurt als men er slechts met den vinger aan komt....

Dat zal ook wel de verontschuldiging van den jongen geweest zijn, die nooit iets gedaan heeft; die als een lam over de straat, als een weerloos konijntje zoo onschuldig door het bosch springt; die integendeel door alles wat hem tegenkomt, wordt aangerand en aangevallen, tot zelfs door de lammeren en konijnen! Maar ziet, dat pleidooi wordt nooit door de moeders aangenomen - we weten dit van ouds - ze willen niet aannemen dat hunne lieve zoete jongens engeltjes van onschuld zijn, en dat de broeken van zelf scheuren!

Binnen vijf minuten zal de broek echter genaaid, het ongeluk vergeten zijn en zal de jongen weer zoo vroolijk over het pad heen springen en dansen, alsof er letterlijk niets gescheurd ware.