Na dat de heeren van alles wel voorzien en volop aan 't redekavelen waren, verliet Fijntje dievelinge het huis, 't ging in het gebuurte twee felle kerels halen, 't leidde ze in 't stille de keuken binnen, en 't verdook ze zorgvuldig in eenen hoek.
Wanneer het nu omtrent den tienen wierd, en Naas met den olieslager uit en tenden geklapt was, gingen ze beiden boven en naar bedde.
Fijntje, het herte vol achterdocht en onruste, bleef met de twee geburen op, wachtende wat er geschieden mocht. Als ze omtrent eene ure stillekens gekokeruld hadden, begon de olielampe te spokken, te verbleeken en, lijk een stervenden mensch, achter asem te snakken.
Fijntje schoot hem haastig om de oliepulle, maar, hoe het ze helde en wederhelde, geen druppel olie en was er uit te krijgen.
Waar nu olie gaan halen? Alle winkels waren gesloten, en de menschen te ruste.
‘Wacht,’ sprak een van de wakers, ‘laat ons naar die tonnen om olie gaan, die heere en zal het nooit bekennen.’
Zoo gezeid, zoo gedaan. De twee geburen naar buiten, en Fijntje achter, met de snikkende lampe.
Zij gingen rechte naar het eerste oliestuk en trachtten het open te doen. De maarte stond bachten hen te lichten, geleund tegen het tweede vat, en onvoorziens liet ze haar licht twee maal tegen het oliestuk kloppen. Seffens sprong zij eene schrede achteruit, want die kloppen klonken zoo holde, en 't scheen haar eenen zucht en eene beweginge in de tonne gehoord te hebben.
Bliksemsnel schiet er heur een gedacht te binnen en moedig keerde ze weder tot bij de tonne.
Klop-klop-klop, ging het, en Fijntje leunde al beven zijne oore tegen het vat.
‘Mag ik komen?’ vroeg er eene heesche stemme. ‘Wacht nog een beetje,’ fluisterde 't slim ding, en 't miek zijne stemme zoo zwaar als dat het kon.
De wakers waren om te sterven van schrik, maar Fijntje, met een teeken van zijne hand gebood ze te zwijgen, en
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
