Biekorf. Jaargang 33

Uit Fransch-Vlaanderen
En... waar dat Biekorf een bloemeken krijgt.

IN den Mercure de Flandre, streeklievend fransch tijdblad van 't Noorden, tweewekelijksche tolk van de vlaamsgerigen daar (voor Belgen: bij E. Gyselinck, Oranjestraat, 144, te Antwerpen = 30 fr.), lezen we (afl. 1 van Schrikkelmaand 1927, bl. 40):

‘Nous voulons maintenant signaler à nos lecteurs une petite feuille littéraire westflamande, de présentation fort humble, mais rédigée en un flamand si suave et si riche, chatoyant de superbes mots et d'expressions pittoresques, empruntés au parler populaire de la Flandre Occidentale, qu'elle sera particulièrement compréhensible aux Flamands de France. Pour ceux d'entre nous qui profitent des nouveaux cours de flamand inaugurés à la Faculté Catholique de Lille, donnés par Monsieur l'Abbé Despicht, licencié ès-langues germaniques, il nous semble que cette revue nommée “Biekorf” constituerait utilement les premières lectures avant de vouloir s'attaquer aux publications comme “Het Vlaamsche land” [et les autres], rédigées dans une langue non meilleure, mais je dirais plutôt “plus savante”, “plus scientifique” [laten we zeggen: qui prétentieusement se croit “plus savante”, “plus scientifique”], et plus difficile pour nous, Flamands de France, que celle de Biekorf. qui sent délicieusement le “terroir”’.

[p. 95]

We gaan eerst een oogenblik met onze cogen-toe zitten, en een keer zoeteweg onzen adem ophalen om inwendig dankvol te genieten van al die lieve bekukkelinge waaraan we, vanwege onze ruwe ‘Beschaafden’ van hier, zoo weinig gewoon zijn. En dan... wezen we maar zeere voldaan dat men begint te begrijpen vooral in Fransch-Vlaanderen, dat de weg van ons volk naar-omhooge niet is-al ‘nederland’ uit, en de weg in 't bezonder van het schoone Fransch-Vlaanderen niet al Antwerpen om. Zulks is hier reeds meermaals gezeid, waar het gold van Tisje-Tasje b.v. Alle opleidinge (en waarom dus ook niet die van ons volk) moet gaan van het ‘zijn’ naar het ‘beterzijn’, van 't gekende naar 't ongekende: alzoo om 's volks tale te schaven, moe'-je ten eersterhande stellig de volkstaal zelve bewerken, dat blijkt. En wil Fransch-Vlaanderen mee met het onze, dan moet het al Poperinghe en Veurne uitzetten: zijn volks taal is immers het Westlandsch; daar zal het eerder hem thuis gevoelen dan ginder in Brabant en 't Antwerpsche, waar dat de meestendeel van de ‘Vlamingen’ geen taalzin meer hebben, noch geen ‘vlaamsch’ meer en kennen, en meer-en-meer onwetendeweg geen verschil meer en zien tusschen ‘volkstaal’ en ‘plat’. Dààr is 't vlaamsch, het ‘Beschaafde’, al velemeer fransch dan in fransch Vlaanderen zelf. Eensdaags, gelukkiglijk, gaan ze 't er wel zelve bekennen, en gaan ze dan overkomen. Trouwens ‘het bloed van 't volk (ook van hen, nog of is 't buiten hun wete) roept vlaamsch’. Men ziet het alreeds aankomen: want achter den tijd van G. Gezelle, die hier was, krijgen we dààr nu den F. Timmermans-tijd.. in den grond tweemaal hetzelfde, te weten de tale van 't volk die omhooggaat en die al 't andere meesleept.

Biekorf.