Biekorf. Jaargang 37

Mengelmaren.

Een weversdeuntje

Als ik babijnde, mijn garen liep lijk twijn,
'k en wiste niet wa' peizen, 't zou kun' betooverd zijn,
't Wierd al rond den elven, en 'k makte een beker pap,
't was één eer da 'k at
en k snoffelde en ik beet:
de brokken waren t'heet!
God wilt mij vergeven,
'k was t'haast aan mij' werk al om te weven.
'k Weefde lijk een knik
zes maanden aan een stik.
'k Ga da' weven laten varen,
'k en kan mijne kost nie' winti' me' zo'k slecht garen.
Den tempel schoot er deure
't was hier een gat en daar een scheure.
En den boer had een ast
en ook een boot van vlas.

Tideram, tideram,

en 't was ne man die kwam
en hij viel al uit zijn schulpe
en hij riep na' God om hulpe.

'k Hoorde dit deuntje op een zeer effene wijze vorenzingen door een man die het zijne moeder altijd heeft hooien zingen als ze aan 't handgetouwe snokte: dat was in de jaren '80 en ze woonden aan den Heulebusch (bij Kortrijk).

V.d.L.