De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 36]

Peter Verhelst
Piëdestal

Matroos in Brest onder de rosse gloed van de maan.
De accordeon kriept in mijn borst. Wie die vuist in mijn rug
priemt tijdens tango's en me plots daar grijpt is het beest
dat me vooroverdrukt op tafel en als speeksel openwolkt,
in mijn hoofd de kermende touwen losknipt zodat ik
een schip op drift ben - speeltje met zijn onweegbuik over me heen -

tot ik begeef onder Herr Kuiper

en er mesjes uit zijn vingers klappen

graaiend naar mijn hart. Die snijbloem.

(Andy is dood, Nico is dood, Nomi is dood,
Rainer die vergaat is de Dom die brandt
en boven zitten twee aapjes in een kooi
ook al in elkaars vlees vast.)

Man met sigaret. Man met Russisch gezicht, gemillimeterd.
Wat denk je zal bewegen uit de telefoon naar me toe;
neonletters, de zalmroze vinger van de liefde of jouw tong
die wartaal in mijn hoofd brengt als een bloedende vork?
De kamer riekt, de muren zijn oud vlees.
In de sofa zie ik in een flits een uiteenvallend skelet.
(Zijn bloed zit vast. Genet en zijn verbijstering,
in zijn linkerhand het lichaam, in zijn rechter de hoorn,

[p. 37]

 

maar het snoer is stuk. Daar zit hij als geschilderd

 

op bed, een knie omhoog, luisterend naar de zee

 

in de hoorn. De mond van de latrine. Zwarte keel.

 

Jean luistert.)

Als liepen er bloemen uit mijn aders.
een boeket laaiende amarylissen. Aan slangetjes -
een angstpil onder mijn tong - droomde ik van rode
pijn: hoe die op mij bloeide als een mooie wonde;
vrouw met maanwit vlees in zwarte lingerie
en lakleer, knielt voor mij en bijt) een afrosidiacum.

Mijn zuurstofmasker en haar ouwevleeskleur.
Pompgeluiden. In mijn achterhoofd roert muziek
het potje slaap open. Zuiggeluidjes;
bloed smaakt zoet en lacht zoals beloofd,
de loop der dingen loopt.

Geef mij Thaise massage, Griekse beurt en blow job.
(Wat er van mij blijft? een boekje zwart
en liefde liefde liefde
uit de ghettoblaster van mijn hart.)
Geef mij de definitie van de dood.

Daar zit de vrouw juist, in een preutse jurk
die brandbaar is. (Ik ben haar man

[p. 38]

 

maar heeft ze iets?) Niet dat ik niet weet

 

dat er hoge liedjes spelen in haar hoofd,

 

maar ik lig nu in een gouden blouse van organza,

 

paarse lippen met een rode tong ertussen, dan

 

breng ik witte vingers halverwege naar mijn kapsel.

 

Het geklik van de viewmaster:

 

te veel licht en chemicaliën; rare pluisjes en krassen

 

voor mijn ogen, als zit daar een stekelige hand tussen

 

mij en mijn plaatjes. Staat Hij me naar het leven

 

met Zijn kleine foto's die opengaan, in mij verschieten?

 

Ik,

 

de diamanten man vierstralig, omcirkeld door stemmen,

 

vliegjes en constellaties

 

tolererend omdat elke maan mijn schittering weerkaatst.

Van in de zon te kijken slapen mijn ogen
onbetrouwbaar waardoor het heuvellandschap dwarrelt
en zilverkleurig water uit het zand opborrelt.
Een cactus wacht als vlees. Zo te zien is het meisje
aan mijn hals een prikkelband, rolt ze door mijn hoofd
als tumbleweed en riekt naar prij. Ziek bloed, veertienjarig
en al weerspiegeld in de glooiing van de duinen.
Roodgelakte tong die glinstert als een baldadige,
vandaar glanzen haar zwartblauwe haren dieper
dan mijn stalen mes dat sputtert. Vonken in mijn keel.
Begint te jammeren, verliest
haar ogen, krijgt de schouders van een jakhals
als ze sterft.
Hey Joe!
De laatste dans is aan een touw.)

[p. 39]

Thai Dancer

 

Mij een beurt geven? vier lippen koffiezwart, bewegingen

 

uit Siam, bloeduitstorting; tot zover de wereld

 

van lijflijkheid die zich in twee getallen laat vangen:

 

zes, negen...

 

Liefde rookt als de revolver tussen je gebit

 

wat jij dan metaforisch noemt voor leven

 

...Als verschijnt daar een wraakengel, duikt achter je

 

rug de gedaante op van de - man die ijswit

 

oprijst uit een lichaam of hij door dat lichaam

 

uitgeblazen wordt dat hij vernietigt op zijn beurt - Dood.

 

 

 

De spiegel met mijn voeten erin.

 

Gekauwde korsten glas.

 

 

 

Het zijn lucifers zin met fotosnippers zinloosheid.

 

 

 

Wat hier?

 

Een prop verdriet.

 

En dit?

 

Mijn hart.

 

(De kleur van vlees

 

in marinade.)

Hoewel, geen vuistslag. Toch zit het me tot daar
(gehijg) dat bloed in mij uitloopt als een bloembol
met groeidrift. IJs op mijn jukbeen, gekift erboven;
door een zieke vinger geprikt en roerloos aan de wastafel

[p. 40]

 

met anderhalf oog. Ik zie nog niet het porselein

 

vergaan (gehijg) als mijn fantasma van ergernis:

 

twee pinnige meisjes voor mij gehurkt en ik

 

weet niet wie het eerst te eten, maar meisjes

 

(gehijg) zijn bellen die springen op je tong.

 

Dan maar een scheermes en tellen tot drie,

 

een spat op het glas. Beter één dan anderhalf.