De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 78]

Koen Stassijns
Menuet

Ik speelde ooit piano
op je ribben, liefje, en je lach
smolt boterzacht en druppelde
in witte wolkjes neer. Die aanslag

werd veel later toen zij met
de moeë ogen van het opgejaagde
ree naar bed verlangde aan de
sneltrein van mijn handen doorverteld.

Het werd een lang verhaal,
een sprookje dat niet echt kon
duren want de uren breken vingers,
slaan hun opstand uit elkaar.

Ik speelde ooit piano
op je ribben, liefje, en je lag
met al je vleugels open maar
het regent en het regent elke dag.

[p. 79]

[p. 80-81]

[p. 82]