De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 132]

Frederik Willem Haghenaar
Gedichten

Zo: vanaf deze hoge uitkijkpost,
van bovenaf gezien: een lichaam,
in het heldere, blauwe water. In

de rustige slag van armen en benen
zie ik de schaduw van een vleugelslag,
een schaduw die beweegt over 't water.

De zwemmer slaat zijn vleugels uit,
maar 't is geen vlinderslag, die daar
in de diepte over het water strijkt.

Zo gezien: een zwemmer als schaduw,
is het,
alsof de tijd zijn pas inhoudt...

[p. 133]

In de schaduw van De Aarde

 

Zodra de nacht zijn verduisterende handen

 

over het verlichte landschap spreidt,

 

gaat er een rilling door de bergrug en

 

 

 

houdt het licht zijn adem in: de sterren

 

worden ontstoken. En in de sterrewind

 

laat ginds, voorbij de huizen, een verre

 

 

 

echo het water golven als duinzand. Want

 

juist nu de nacht mij onder handen neemt,

 

zie ik mijn bed staan, aan de kust van de

 

 

 

zee, en ik voel, hoe de nacht zijn handen

 

warmt,

 

aan mijn vuur dat is blijven branden.