De Brakke Hond. Jaargang 8

[p. 108]

Clara Haesaert
Hoekkamer

Je loopt levend door mijn gedachten,
je handen bewegen,
je knippert met de ogen.

Ik ben dood, zei je toen, die avond,
zeven jaar geleden.
Nu hoor ik je stem, verdrietig,
ik zie je stappen, voorovergebogen.

Toch loop je elk ogenblik, veerkrachtig,
lachend en pratend door mijn gedachten.

Op een dag liep ik met een vriend door het bos.
Een groot bos vlakbij de grootste stad van het land.
Het was februari, ik hoorde een ijsvogel zingen.
Op het smalle wandelpad lag een dun laagje sneeuw.

In deze hoekkamer rees de vraag:
waarom de stem verheffen,
waarom met woorden treffen.

Waarom het ondoordachte:
steeds de sterkere, de onverstoorbare te lijken,
waarom geraffineerd de meedogenloze spelen.

In het schild voor het ongeluk geboren:
onloochenbaar merkbaar in ogen en stem,
koele tegenstrijdigheid in zien en horen.