De Broederhand. Jaargang 1

De arme ziele, naer het hoogduitsch van Mev. Von Plönnies, door J.F. Brouwenaar.

Er zuchtte, in helsche pynen,
Een ziel met droef geklag:
‘Zoo ik nog eens op aerde
Myn' hartsgeliefden zag!.....’

Zoo zucht zy, de arme ziele,
En 't schynt eene eeuwigheid
Eer hy zyn' loop vervulde,
De lange boetetyd.

Op witte vleuglen nadert
Haer schutsgeest blyde... en zacht
Torscht hy haer in zyne armen
En troost haer droeve klagt,

En spreekt, met zoete klanken:
‘Kom, arme ziel, metëen
Voer ik u naer den schoonen,
Den gouden Hemel heen.’

Maer zy spreekt tot den engel,
Wiens arm haer zacht omknelt:
‘Hoe graeg ware ik beneden
Nog eens terug gesneld!’

‘Voor duizend jaren lydens
In 't folterendst verdriet,
Als maer myn oog nog eenmael
Den hartsgeliefden ziet.’

En 't oog des engels tintelt
Vol heiligen liefdegloed,
Terwyl hy met de ziele
Naer 't dal der aerde spoedt.

‘Ginds onder groene linden
Daer vinden wy myn' schat,
't Was daer dat ik zoo dikwyls
Met den geliefden zat.’

En als men nu de linden
Onzigtbaer nader koomt.....
Daer koozen twee gelieven
In 't lommer van 't geboomt'.

Ontroerd is de arme ziele,
Zy spreekt geen enkel woord,
En zwygend draegt haer de engel
Weêr in zyne armen voort.

Hy voert haer meer en meerder
In 't luchtgewelf omhoog,
Tot zy de poort bereiken
Van 's hemels gouden boog.

Dan spreekt de droeve ziele:
‘Daer binnen mag ik niet,
'k Moet duizend jaer nog lyden
In folterend verdriet.’

Maer nu beschermt haer de engel
Met zaligenden blik:
‘Gy leedt voor duizend jaren
In eenen oogenblik.’

Brussel, 10 Aug. 1845.

The poor soul, from the german of Madame de Plônnies, by Th. Medwin, author of Conversations with lord Byron, Shelley papers. etc.

A poor sad soul was sighing
In bale fires sorely proved -
‘Were J once more beholding
My true love, all I loved!’

‘So sighed the poor Soul, thinking
Of years - full many a one
Until her time of penance
At last should be outrun.’

Approached her guardian angel
With wings as white as snow,
And in his arms enfolds her,
To heal her love and wo.

With sweet and gentle accents,
‘Poor dear Soul’ said the sprite,
‘Come with me!’ Come, I bear thee
‘To Heavens of love and light.’

The Soul says to the angel,
Close in his arms enfurled;
Might J once more revisit
That far off underworld!’

[p. 250]

 

‘A thousand years I 'd suffer

 

Worse pangs, than yet I 've proved,

 

To be once more beholding

 

My true love, all I loved.’

 

 

 

The angels eye flashed, lightening

 

With love of heavenly birth,

 

And the poor Soul he carries

 

Down, downward to the Earth.

 

 

 

‘Beneath the spreading Lime tree,

 

I shall my true love find,

 

For there I found him ever

 

In that dear spot reclined.’

 

 

 

And as the shady Lime tree

 

They reached invisible - there

 

Sate under the green branches -

 

A loved and loving pair.

 

 

 

The poor Soul trembled, fainting -

 

And not a word did say,

 

Nor he - the pitying angel,

 

That bore her far away.

 

 

 

Her higher still and higher

 

Up the blue sky he bore,

 

Till they at length were standing

 

Heaven's golden gate before.

 

 

 

Then said the poor Soul, sighing,

 

‘I must not enter there,

 

I'm doomed for years a thousand,

 

Hell's direst purge to bear.’

 

 

 

But said the guardian angel,

 

With look an angel wears,

 

‘Thou wert in that one moment

 

Tortured a thousand years.’

 

 

 

Heidelberg, 8. Aug. 1845.