Commentaar op het Hooglied

LXIIJ Van verduldicheit

Miin soete lief miin brudegom
Die mi mit wairdeliken roem
Heuet vercoren ende uele gheleden
Ende ghedoget in menigher steden
Siins en wil ic niet vergheten
Mer ic wil mi des vermeten
Dat ic altoes wel ghedenke
Siin dogen ouer sonder menke
Dair om sal mijn lief mi sijn
Int herte een mirren bondekijn
¶ Mirre is bitter inden smaken
Anders heeft hi uele saken
Die te menigen pointen dogen
Mer sonderlinghe sulwi des hoghen
Dat mirre uan roke ende uan stanke
Onthout die lichaem sonder wanke
Die mit mirren sijn bewairt
Recht also na allen aert
Onthout reine ghehoghenis
Die uan ons heren doghen is
Si is bitter inden merken
Mer si is crachtich inden werken
Want si onthout die siele uan stanc
Der sonden ende geuet hair sulken dranc
Dat si niet en mach versotten
Inder quaetheit sonder spotten
Hier om wil die salighe bruut
Altoes nutten dit salige duut
Want si in liden ende doghen

[fol. W12va]

30

Siin moet dat hair mach wanhoghen

 

Des wilsi lesen al te samen

 

Hairs liefs dogen sonder scamen

 

Dat hi in menschelike leuen

 

Om hare minne heeft an geheuen