Commentaar op het Hooglied

LXXIX Van den rechten Gods huse

DIe sparren draghen bouen dac
Ende bescudden thuus uan lac
Dus sullen douerste altoes decken
Hare conuente uan sonden vlecken
Ende uan wereltliker misquame
Mach die bruut al sonder blame
Spreken uan gansen cedar siin
Onser husen sparren siin
Ende onser wormen siin cipres
Dit is bina ene les
Mer dattie sparren bouen staen
Die wormen onder vast dair aen
Ende bedecken voir storms onureden
Wanden ende alle staet beneden
Inden huse altemale
Hier bi mogen wi merken wale
Dat alle die te cloester horen
Sullen sonder nijt ende toren
Onder der ouerste scerme staen
So bliuen gods huse sonder waen
In gode uast mit groter eren
Ay laet ons dit uan herten leren
Noch moet ic luttel hier of spreken
Om dat dit wel verstaen ooc leken
Die de wairheit niet en vinden
Men moet hem alle dinc ontbinden
Die bruut spreect hier een woort
Dat billic hier sal siin ghehoort
Onse worme siin uan cypres
Hier comt een sonderlinghe les
Cypres heeft bina die nature
Dat cedar heuet. mer die figure
Is minre ende altoes bequame
Vast te draghen sonder blame
¶ Dit siin broeder int conuent //

[fol. W18ra]

 

// Inder consciencien sale

 

Maria hadde dese bloeme vercoren

 

Mit ootmoedicheit te uoren

 

Eer si den gods sone ontfinc

 

Die ghemaect heeft alle dinc

 

Ay hoe suete dit beddekiin bloiet

 

Dat altoes wel is bestroeiet

 

Mit desen blomen minnentlike

 

Hier woont die brudegom sekerlike