Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 1938

[p. 391]

Verzen

Zee - bad

Laat me in 't water staan met druipende haren
en lachen om de kleine woorden van mijn vrees -
recht-op stààn, en den kouden arm der baren
gestrengeld voelen om mijn warme vleesch.

Mijn hijgend harte aan het hart van 't water:
het eeuwig-kloppende in ebbe en vloed
aan 't kleine tijdlijke, dat bonst in elke ader
en in de driften van mijn bloed.

O, als ik 't lamme leven niet meer kàn verdragen,
dat me verworgen wil in kleinigheid; -
dan zal ik om de mildheid van het water vragen
en daar gaan beedlen om wat eeuwigheid.

maurits wille.

[p. 392]

De heersers

Om zonder 't aanschijn door het zweet te schenden
Zij garen onverdroten huize' en land
De tanden in de rijpe vrucht geplant -
Te heersen over moe-gedrilde benden.

Mijn akker ligt niet onder eender zon
Zijn gisten voel ik op mijn verste tochten
Der schoonste vruchten die 'k er ooit op won
De bitterheid doorheen mijn vlees gevlochten.

Zij tonen deugd en vrezen wel Gods rijk
Maar dieper dan het diepst omwoelde slijk
Waar ik de reden van ons zijn betracht.

Al naar mijn droom en lusten mij verzoeken
- Al heeft hun ebbe al zwaar mijn ploeg bevracht -
Zal eens hun ziel vergeefs genade zoeken....

ludo poplemont.

[p. 393]

De zieke boom

Ik zie het leven aan,
't bloeit open om mij heen,
't bloeit raaklings langs mijn hand
en in mijn hand bloeit géén.

't Is zwaar wat ik behoud,
't wordt ijzer wat was goud
en teederheid en droom
verlaten dezen boom,

die in geen Lente ooit
zijn blaadren schieten zal,
't sap dat zijn stam bezwaart
splijt deze overal

en nutloos stort 't zich uit,
gestold eer 't naakt den grond
en in den dood verstard
omparelt 't ieder wond.

Het wekt verwondering zeer,
bij 't kind dat langs komt gaan,
dat die geschonden stam
in 't schoone woud moet staan.

gabrielle demedts.

[p. 394]

De lintjeskoopman

Hij loopt bij elk groot feest temidden
van 't volk rond, zonder rust of duur,
hij is op zijn manier een ridder
doch van de droevige figuur
en: op eens ànders glorie-uur.

De distinctieven op zijn kussen
krijgen een speelsche, zonnige vlucht,
wanneer hij haastig voortgaat tusschen
de feestgangers en onbeducht
zijn koopwaar prijst met veel gerucht.

Hij doet met menschenkennis zaken
onder dit vreugdevol publiek,
dat zich nu eenmaal wil vermaken
op zulk een dag vol romantiek,
vol vlaggen en lawaai-muziek!

Wie nooit de heeren zullen worden
die rijk met goud zijn uigedorst,
zij dragen als een adels-orde
getroost zijn lintje op hun borst
- dat daarbij niet veel heeft gekost.

Dit is symbolisch: meest het kleine
in deze wereld is oprecht,
de grooten mogen schooner schijnen,
hun gulden pronk is opgelegd
en al te zelden wezens-echt...

a.j.d. van oosten.

[p. 395]

Ik ben een wezen

Ik ben een wezen uit een vrouw geboren
Kort van dagen, boordevol van onrust...

Ik weet, besloten tusschen twee getallen
zal heel mijn ik en enkelvoudigheid
in ruimte en tijd met lot en leven vallen
tot ik weer afreis naar mijn eeuwigheid.

Meer wijsheid heb ik niet. Antieke schriften
willen het goede van het kwade schiften
bestemmend na den dood mijn eeuwig lot.

Wat scheert me weemoed om die vergezichten
komt ooit geloof mijn stompen geest verlichten,
ik zal deemoedig zijn en zeggen - ‘God’.

Ik ben een wezen uit een vrouw geboren
Kort van dagen, boordevol van onrust.

w.a. de witte.

22 Januari 1937.