Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 100

[p. 428]

E. Brokerhof-Bongartz
Het kind

Er was eens een groot diep bos. Machtige bomen wiegden er hun kruinen. Wilde rozen rankten. Varens warrelden over de grond. Viooltjes staken hun kopjes op en orchideeën lagen als vreemde insecten in het groen.

In dat bos stond een klein huis. Het lag temidden vele bloemen, die in hun mengeling van kleur zo schoon opbloeiden, dat het de lieflijkste plaats was van het gehele bos. En de zon zette alles in gloed.

In het bos om het huis was het koel en speelde de zon slechts tussen de takken en bereikte zelden de grond.

In dat huis woonde een vrouw. Zij verzorgde de bloemen van haar huis en ook daarbinnen glansde alles. Zij zong met de vogels, groette het hert. Alle dieren van het bos beminden haar en zij bezag de dieren met grote liefde. Zelden had zij een gevoel van eenzaamheid, hoewel zij heel alleen leefde in dat grote bos. Maar zij had zoveel te doen in haar huis en haar tuin, dat zij geen tijd had te denken aan andere dingen.

Tot op een dag de eenzaamheid haar plotseling aangreep en zij stil en treurig in haar tuin stond, die bloeide en geurde zoals altijd. Maar de tuin kwam haar niet meer zo schoon voor. De vogels zongen in het bos en het leek haar dat zij heel ver van haar waren. En zij ging weg uit haar lieflijke tuin en ging het bos in.

Steeds verder liep zij tot daar waar het bos duister en dicht wordt. Zij liep tot het duisterste deel en wachtte daar.

Toen hoorde zij een kleine schrei. Zij zocht en zocht in de duisternis. Tussen wilde hoge varens en woest dooreengevlochten struiken. Zij brak takken af om door te dringen in het ontoegankelijke.

Zij bezeerde haar handen en lianen slingerden zich om haar voeten, die zij verwondde. Zij achtte het niet en zocht rusteloos door.

Toen lag daar voor haar voeten een klein kind op een bed van bladeren. Het schreide zacht, en was wonderschoon, blank als melk, het hoofdje omkranst door gouden lokken. Hoe blij was de vrouw met het kind. Zij nam het in de armen en koesterde het. De kleine werd stil en sliep rustig in. Voorzichtig, als een grote schat, droeg de vrouw het kind naar haar huis.

Daar groeide het kind op en ging rond in het huis en de tuin.

[p. 429]

En alles kreeg een nieuwe glans voor de vrouw. Want als het kind lachte werd de zon warmer en stralender, de kleuren dieper, de stenen lichter. Zo blij was de vrouw in haar hart dat zij aan niets anders dacht dan aan het kind.

Het kind werd groter en het wenste het bos te kennen. De vrouw zei:

‘Ach, waartoe zou je het bos ingaan, het is hier zo zonnig en zo mooi, ook het bos heeft zijn schoonheid, maar het is donker en kil. Je hebt nog tijd, je bent nog zo klein.’

Maar het kind zei: ‘Ik ken nu iedere bloem en heb zolang gespeeld, nu moet ik naar het bos.’

Met een zucht gaf de vrouw toe en ging met het kind mee.

Het kind liep regelrecht naar de plaats waar de vrouw het gevonden had. Toen zij daar kwamen wachtte er een donkere gedaante. Het kind ging zonder aarzelen daarheen. Het werd de vrouw angstig om het hart en zij keek in de duisternis en zag dat daar stond een man. De man sprak tot het kind: ‘Ben je gekomen? Ga dan nu met mij.’

‘O! neen,’ riep de vrouw, ‘ik kan het kind niet missen, het is van mij, ik heb het hier gevonden.’

De man zag op en zei: ‘U vergist U, het kind is van mij, ik ben het hier verloren.’

Toen weende de vrouw en smeekte de man of zij het kind mocht behouden. De man zag haar aan, haalde de schouders op en zei: ‘Het is God, die mij zendt.’

En weer weende de vrouw en sprak: ‘Vraag dan aan God of ik nog éénmaal met het kind mag wandelen, nog éénmaal.’

Het werd de vrouw toegestaan.

Toen nam de vrouw het kind in haar armen, drukte het tegen zich aan en liep, liep met het kind.

Zij liep de gehele aarde rond.

Zij zag de zeeën en de bergen, de rivieren en de rotsen, de mensen in hun verschillende kleur, dieren van allerlei aard. Grote steden, die baadden in licht, kleine dorpen in serene rust. Zij liep over harde stenen, waadde door water en schoof door zand. Zij liep... want stond zij stil, zij moest het kind afstaan.

Zo lang en zo ver liep zij dat zij moe werd van alles wat zij zag en moe van het kind dat zij dragen moest en al zo groot was, dat het haar zwaar woog.

Toen was zij weer op de oude plaats in het bos en zij stond stil. Zij legde het kind, dat sliep, op de grond, dekte het toe met haar warme schouderdoek en zei: ‘De wandeling is ten einde, ik heb op al mijn wegen Uw wijsheid gezien, mijn God, Uw goedheid is grenzenloos.’

Toen ging zij heen en zag niet eenmaal om.

Zij ging naar haar huis.

Nu het kind niet meer speelde in de tuin, was het alsof het alle dagen

[p. 430]

regende, de bloemen ontloken niet meer. Het huis was als met rouwfloersen omhangen en hoe de vrouw werkte en wreef, niets wilde glanzen.

's Nachts lag zij wakker. De sterren waren verborgen achter de wolken en zagen niet op haar neer.

Zij lag en luisterde.

Zij hoorde de doodschreeuw van het konijn, dat gebeten werd door de wezel. Zij hoorde de fluwelen voeten van de vos, die roof de.

Voorbij haar raam gleden de groene ogen van de uil, die een muisje in zijn klauwen klemde. Zij hoorde de kleine gil van vogels, die de marter uitzoog.

En zij dacht aan het kind, dat het muisje had beschermd, met de vogels speelde en het konijntje streelde.

De vrouw lag en waakte en herhaalde hardnekkig: ‘Uw wijsheid is groter dan alles is.’

Maar met het kind was de vreugde weg.

Op een avond klopte aan haar deur een man. Zij deed open en gaf hem de beste plaats van haar huis. Hij droeg een zwart pak zoals de meeste mannen uit die streek. Het enige wonderlijke aan hem waren zijn lichtende ogen, die haar brandend aanzagen en zijn haar, dat als vlammen speelde om zijn hoofd.

Zij zaten stil bij elkaar en zagen in de schouw naar het vuur.

‘Het vuur zengt’ zei de vrouw.

De man zweeg.

‘Het vuur is de broeder van het licht’ zei de vrouw.

De man knikte.

‘Het licht is God’ zei de vrouw.

De man lachte.

‘Wat brengt gij mij?’ vroeg de vrouw.

‘Een keuze’ zei de man, ‘want zie ik heb Brie klederen, het eerste is wit, het tweede blauw, het derde rood, welke wilt gij dragen?’

De vrouw zat roerloos en dacht na. Toen sprak zij:

‘Het liefste zou ik het witte dragen, het is de kleur van het kind, dat ik zozeer liefheb en van mij is gegaan, maar het is niet geoorloofd. Het blauwe is schoon, maar ik draag reeds lang deze kleur.’

Zij zag voor zich en zei toen zacht: ‘Ik kies het rode.’

‘De kleur van het bloed’ zei de man.

De vrouw werd heel bleek en zei: ‘Ja, de kleur van het bloed.’

‘De kleur van de dood’ zei de man.

Zij herhaalde toonloos: ‘de kleur van de dood.’

‘De kleur van het vuur’ zei de man.

De vrouw sprak niet meer, maar staarde naar de vlammen, die fel oplichtten rond zijn hoofd.

De man haalde een prachtig rood kleed te voorschijn en gaf het haar.

‘Ik wacht U buiten’ zei de man en ging uit haar huis.

[p. 431]

De man stond onder een boom toen zij buitentrad in het rode kleed en bezag haar.

‘Het staat goed’ zei hij en nam haar witte hand in de zijne, ‘U en ik,’ zei hij ‘wij zullen samen gaan.’

Zo liepen zij zwijgend door het diep duistere bos.

Hij kende de weg en leidde haar. Na enige tijd zag zij naar hem en tot haar verbazing ging een lichte gestalte aan haar zijde.

‘Ik dacht U in zwart gekleed’ zei ze.

‘Dat denken velen’ zei de man.

‘Wie zijt gij?’ vroeg de vrouw.

De man zweeg en legde zijn arm om haar heen.

En hoe verder zij gingen, hoe inniger hij haar omvatte.

De vrouw werd zeer stil, toen zij merkte dat zij op de plaats was waar zij het kind verlaten had. Zij probeerde zich los te maken uit de greep van de man en zei: ‘Ik zou nu liever naar huis gaan, want dit is voor mij een vreselijke plaats en een hevige pijn doorschiet mij.’

De man stond stil en klemde haar in zijn armen.

‘Ben je bang?’ vroeg hij.

De vrouw zweeg.

‘Voor het bloed, voor het vuur en de dood?’

‘Ik ben niet bang voor het kleed dat ik koos’ antwoordde zij, ‘maar laat mij gaan, ik ken U niet.’

‘Niet?’ zei de man en boog zich over haar heen om haar te kussen.

De vrouw verweerde zich.

‘Ik wil naar huis’ zei ze.

‘Niet vóór ik U gekust heb’ zei de man.

‘Neen’ zei ze en vocht met hem.

‘Vecht met mij,’ zei de man, ‘ik ben de sterkste en kus U.’

‘Niet voor ik U ken, zeg mij Uw naam’ zei de vrouw hijgend.

Toen nam hij haar in een ijzeren greep gevangen, boog zich over haar en fluisterde: ‘Ik ben de dood, de brenger van het nieuwe leven.’

De vrouw bewoog niet meer en hij kuste haar. Zij gilde en het rood van haar kleed kleurde de grond.

In dat rood lag blank een kind, het droeg een glanzende ster, die het duistere bos op een wonderlijke wijze verlichtte. En het licht greep om zich heen tot het zich verbond met het licht van de zon.