Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 101

[p. 1]

[Dietsche Warande en Belfort jaargang 101, 1956]

Gery Helderenberg
De Kapelaan

In die dagen verweet men hem dat hij speelde
met wat stervelingen noemen geluk,
doch in de verborgenheid jubelde hij om de weelde
en de harde schoonheid van zijn juk.

Vroeg terwijl de nachtegalen nog sliepen
stak hij de godslamp weer aan,
het uur om de hemel uit te diepen
en door de rozas verbleekte de maan.

De vingeren voelde hij zuiverder branden,
de engelen op het notelaren beschot
hieven mee de kuise handen bij de offerande,
hij knielde rustig en aanbad God.

Hij smeekte om te mogen dragen
de Heer en zijn ziel door het gedrang...
door hagel, vorst en zomerse dondervlagen
en een bries verkoelde zijn wang.

Hij wou naar donkere, vergeten gehuchten,
op de dorsvloer ging hij staan
en onder zware novemberluchten
temde hij forsig de eigen orkaan.

Maar hij kon de sleutel van 't woord niet vinden,
hij bleef stom, gesloten en klein
in de geur der voorjaarse linden
's avonds tussen toren en plein.

[p. 2]

 

Hij proefde eeuwigheid na in de oude psalmen,

 

en las vroom en stil de nocturn van 't brevier,

 

zijn verlangen deinde ver weg met de halmen

 

en soms prikkelde hem de bloesem der vlier.

 

 

 

Voor de zondaressen en tollenaren

 

bad hij, voor de boer, de vrouw, het kind.

 

De nacht bedreigde hem, hij kon niet bedaren

 

want zijn ogen stonden niet blind.

 

 

 

De schoonheid had hij eenmaal ervaren,

 

in bewogenheid en vrezen gebeefd

 

voor de dorheid van ritslende blaren

 

voor de tover die rond Mozart zweeft.

 

 

 

Hij verkleurde geelbruin. Dag aan dag kranker

 

keek hij de kamer nog eens rond.

 

Hij kruiste zich aan de enige hoop: het anker

 

dat u vastzet in Gods grond.

 

 

 

In vrede heeft men hem zien sterven,

 

hij smolt weg lijk dun ijs voor de dooi,

 

maar de Heer laat de appelen niet bederven

 

en vangt de wielewaal in Zijn kooi.

 

 

 

Voor de koormuur ligt hij begraven

 

't gelaat vlak naar de orient

 

waar de heilige Geest uit zeven gaven

 

het heimwee naar de eerste reinheid erkent.