Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 101

[p. 321]

Gery Helderenberg
Het skelet

Uit de glazen uitstalkasten
halen wij 't glanzend skelet.
Gij kunt het keuren en betasten,
't is gewassen, gaaf en net,
op donker fond afgetekend
de beendren genaaid met koper en staal,
onvervalst, fris en sprekend.
Men zegt met nadruk: uitstekend
didaktisch materiaal.

De meisjes schertsen, huivrend even,
want de oogkassen liggen diep;
de konstruktie wordt vlijtig beschreven,
't gebint dat de Almachtige schiep.
Waar heeft de jonge man gewandeld,
op welke vloeren geknield?
Wat hebben de vingerkootjes verhandeld
die gij nu achteloos behandelt?
Ziet, hoe hij een roos geheven hield.

Hebben de porseleinen tanden gebeten
in de appel die Eva plukt?
Onder 't bekkeneel, de zetel van 't weten,
welke gepeinzen staan er gedrukt?
Telt de ribben, de ivoren wanden:
daartegen zwol 't hart vol hevigheid!
Volgt de kolom van schijven en randen,
maar in 't karkas slaan geen branden,
geen vuur meer van passie en spijt!

[p. 322]

 

Gij schouwt de mens, onttakeld,

 

ontvleesd en wezenlijk naakt,

 

Gods gelijkenis uitgeschakeld

 

heeft hij huid en bloed verzaakt.

 

't Bekleedsel is afgevallen,

 

hand en voet op de beencel gepeld...

 

Laat niet uw smaak vergallen

 

door 't rif dat wij uitstallen.

 

(Ook mijn dagen blijven geteld).

 

 

 

Eens wordt de kast ledig bevonden,

 

de knoken reizen vrij-uit,

 

't lichaam door 't sterven geschonden

 

hoort weer bij bruidegom of bruid.

 

Bij 't universeel ontwaken

 

stapt ieder skelet

 

uit de plooi van 't dodenlaken

 

want de engel met bolle kaken

 

heeft de trompet aan de mond gezet.

 

 

 

De meisjes herademen, kijken naar buiten

 

na de anatomische les.

 

De merel wil een aria fluiten

 

hoog in de donkere es.

 

't Gebeente wordt opgeborgen:

 

een verkalkte lichte last.

 

Wij krijgen weer andere zorgen

 

en sluiten, in de muurwand verborgen,

 

de glazen uitstalkast.