Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 102



[pagina 380]
August Vanistendael Herinnering De kleine bron, waarin ik mijn gelaat Zo helder zag, al deze snelle jaren Is weggevloeid, en, schoon ik strak blijf staren Is daar slechts zand, dat zelden sporen laat. Ik sta verrast; mijn spiegelbeeld verdween; Ik denk aan vroeger, hoe ik wilde vatten Wat grijpbaar scheen, maar in verschrikte spatten Sprongen èn beeld èn spiegelvlak uiteen. En thans... en thans? Vind ik de spiegel weer? Hoe vaak erken ik, dat ik ben gebleven Zoals ik vroeger was. Is alles in dit leven Steeds te vergeefs of slechts een wederkeer?