Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 103


Mia van der Haegen De ree Gij zijt de zachte ree ik kan mijn pijl niet richten wanneer gij argeloos u aan de woudzoom waagt want op mij rusten uw ogen donker van diepe dromen en ver herinneringen aan dingen die van lieverlede zijn vervaagd maar in ondergrondse meren van volkomenheid en peis
[pagina 39]
leeft nog de reine naakte vrouw die in het paradijs naast u onder de zware kruinen van de bomen sliep en bij 't ontwaken in vrome vriendschap u bij name riep. En gij, het volgzaam dier gezel van alle uren in wondre samenhorigheid staag wandelend aan haar zij met schuingeheven kop het kan niet zijn door tijden en geslachten dat gij dit stil verbond vergeten zijt. Thans is de grond verpand het woud werd u behouden, ik moet nochtans voor straf het stugge land bebouwen en slachten wild en vee. Gij zijt de zachte ree ik kan mijn pijl niet richten, er is herinnering ons veel te nauw verwant. Gij zijt de zachte ree, ik wek de herten en de reeën niet ik ben Deane niet, gij zult vandaag nog wederkeren naar uw diepwoudelijke vree. Gij zijt de zachte ree, sterk groeit uw beeld in 't medaillon der lage zon gij zijt de zachte ree keer weer en wacht tot alle lijnen breken dat wij verstaanbaar tot elkander spreken en drinken aan dezelfde bron. Gij zijt de zachte ree.